خبرگزاری دید: چهار سال از سقوط کابل میگذرد، اما هزاران تن از همکاران پیشین امریکا و انگلیس در افغانستان که زمانی نقش کلیدی در مأموریتهای امنیتی، اطلاعاتی و خدماتی ایفا میکردند، همچنان در سایه تهدید امنیتی و بیعملی غرب گرفتارند.
در حالی که کشورهای غربی با وعدههایی چون پذیرش مهاجر و حمایت از این افراد، خود را مدافع حقوق بشر معرفی کردهاند، روندهای سختگیرانه و کند مهاجرتی، بسیاری را در بلاتکلیفی و خطر مرگ باقی گذاشته است.
انگلیس با دو طرح «انتقال و کمک به افغانها» (ARAP) و «اسکان مجدد شهروندان افغان» (ACRS) وعده داد هزاران همکار خود را بپذیرد، اما این وعدهها در عمل به دلیل افشای اطلاعات شخصی، توقف پذیرشها، اتمام بودجه مهاجرتی و سختگیریهای گزینشی، تحقق نیافتند. بسیاری از متقاضیان همچنان یا در افغانستان تحت تهدید امنیتیاند، یا در کشورهای ثالث سرگردان ماندهاند.
امریکا نیز با برنامههایی چون «عملیات پناه به متحدان» و صدور ویزه ویژه مهاجرت (SIV) کوشید بخشی از همکاران افغانستانی خود را نجات دهد، اما روند پردازش طولانی، فرمانهای مهاجرتی محدودکننده، و تصمیمهای قضایی برای لغو وضعیت حفاظت موقت (TPS)عملاً امید بسیاری را نابود کرد. هزاران پناهجوی افغانستانی با خطر اخراج، توقف پروازها و ممنوعیت ورود مواجهاند.
در این میان، گزارشها از ترور بیش از ۲۰۰ نیروی امنیتی پیشین توسط حکومت موقت طالبان، تشکیل واحدهای تعقیب ویژه و دسترسی طالبان به فهرست متقاضیان پناهندگی، پرده از عمق فاجعه برمیدارند. علیرغم ادعای عفو عمومی، شواهد نشان میدهد که حکومت موقت طالبان با خشونت هدفمند، به دنبال حذف سیستماتیک این افراد است.
در نهایت، سیاستهای مهاجرتی غرب، بهویژه انگلیس و امریکا، به رغم شعارهای حقوق بشری، بیشتر بر مبنای ملاحظات امنیتی و سیاسی پیش رفته و هزاران تن از کسانی که روزی برای این کشورها جنگیده یا خدمت کردهاند، اکنون به «مهرههای سوخته»ای تبدیل شدهاند که نه در وطنشان امنیت دارند و نه در دنیای آزاد پناهی یافتهاند.