خبرگزاری دید: در دل کابل، شهری که سالها با جنگ و دشواری دست و پنجه نرم کرده است، مؤسسهای کوچک اما پرامید، آینده جامعه نابینایان کشور را دگرگون میکند. انستیتوت آموزش مسلکی نابینایان، از سال ۱۹۷۹ تاکنون با وجود تغییر حکومتها، همواره فعال مانده و نقش مهمی در پرورش استعدادهای نابینایان ایفا کرده است.
مولوی کمالالدین حنیفزاده، رئیس این انستیتوت، میگوید: «این مرکز هیچگاه درهایش را نبسته است. مأموریت ما همواره آموزش و توانمندسازی نابینایان بوده است.»
این انستیتوت فراتر از یک مکتب عادی است؛ جایی که کودکان نابینا با خط بریل سواد میآموزند، اعتماد بهنفس پیدا میکنند و به آرزوهای شان رنگ واقعیت میزنند. عبدالتواب خُرّم، معلم باسابقه با ۲۱ سال تجربه تدریس در این مرکز، باور دارد: «آموزش، کلید رهایی نابینایان از انزوا و وابستگی است. ما تلاش میکنیم آنها هم مانند دیگران از سواد و دانش بهرهمند شوند.»
اکنون بیش از ۳۰۰ دانشآموز توسط ۵۶ معلم در رشتههای دینی و مدرن آموزش میبینند. اصل اساسی این انستیتوت، پذیرش است؛ پذیرش برای همه، بدون در نظر گرفتن قومیت، پیشینه یا علت نابینایی. بسیاری از فارغالتحصیلان، پس از یادگیری کمپیوترهای مجهز به بریل، در وزارتخانهها و سازمانهای بینالمللی از جمله صلیب سرخ مشغول به کار میشوند.
اما با وجود موفقیتها، چالشها همچنان پابرجا است. این مرکز به آموزشهای نوین برای معلمان و امکانات خوابگاهی برای شاگردان نیاز جدی دارد. حنیفزاده امیدوار است که با فرصتهای آموزشی در خارج از کشور، معلمان بتوانند مهارتهای تازهای برای بهبود برنامه درسی به دست آورند.
صدای دانشآموزان بهترین نشان از تأثیر این انستیتوت است. مصطفی عبداللهی، ۱۶ ساله، میگوید: «میخواهم روزی رئیس بانک شوم و به کشورم خدمت کنم.» کوثر ۹ ساله رؤیای خبرنگار شدن دارد تا دردهای مردمش را بازگو کند و کلثوم ۱۱ ساله، سادهترین آرزو را بیان میکند: «وقتی به مکتب میآیم معلمهایم با من مهرباناند. من هم میخواهم یک معلم مهربان شوم.»