کاظمی؛ مردی از تبار شرافت و تدبیر

خبرگزاری دید: کاظمی سیاست را میدان رقابت برای جاه نمی‌دانست، بلکه رسالتی برای پاسداری از حرمت انسان می‌شمرد. با آن‌که در متن قدرت قرار داشت، هرگز شرافت و مردمش را به بازار معامله نبُرد و از هیچ فرصتی برای خدمت صادقانه به آنان دریغ نورزید.

در روزگاری که بسیاری از سیاست‌پیشگان میان قدرت و حقیقت، اولی را برمی‌گزیدند، سید مصطفی کاظمی راه دشوار و شریف دومی را پیمود. او مردی بود از تبار ایمان و خرد که سیاست را وسیله‌ای برای خدمت به انسان می‌دانست، نه ابزاری برای سلطه و سود. ریشه‌هایش در فرهنگی می‌رویید که از فداکاری، جوانمردی، تعهد و مردم‌باوری سرشار بود و شاخه‌های اندیشه‌اش تا افق‌های روشن عدالت امتداد داشت.

کاظمی سیاست را میدان رقابت برای جاه نمی‌دانست، بلکه رسالتی برای پاسداری از حرمت انسان می‌شمرد. با آن‌که در متن قدرت قرار داشت، هرگز شرافت و مردمش را به بازار معامله نبُرد و از هیچ فرصتی برای خدمت صادقانه به آنان دریغ نورزید. ایمان در وجود او نه زینت گفتار، بلکه جوهر رفتار بود و همین صداقت دینی و اخلاقی، او را از بسیاری از هم‌دوره‌های سیاسی‌اش متمایز می‌ساخت.

در عرصه اقتصاد نیز چهره‌ای برجسته و دوراندیش بود. در دوران وزارت تجارت و سپس ریاست کمیسیون اقتصاد ملی پارلمان، با نگاهی انسانی و واقع‌نگرانه عمل کرد. در باور او، اقتصاد باید در خدمت انسان باشد، نه انسان در خدمت اقتصاد. تصمیم‌ها و ابتکارهایش بر پایه عدالت اجتماعی، توسعه متوازن و رفاه مردم استوار بود و از معدود سیاست‌مدارانی به شمار می‌رفت که از پشتوانه علمی و شناخت واقعی از ساختار اقتصاد کشور برخوردار بود.

کاظمی افزون بر تدبیر سیاسی و اقتصادی، شخصیتی فرهیخته و آگاه به فرهنگ جامعه داشت. به نقش آگاهی، سواد و آموزش در نجات ملت باور عمیق داشت و پیوسته بر ارتقای سطح فهم و اندیشه مردم تأکید می‌کرد. می‌دانست که آینده افغانستان نه با شعار، بلکه با دانایی ساخته می‌شود.

اما همین استقلال رأی، پاکی در عمل و ایستادگی بر اصول، او را در برابر جریان‌هایی قرار داد که به فساد و وابستگی خو کرده بودند. نخواست در مفاسد حکومت وقت شریک شود و همین پرهیز، برای بسیاری سنگین آمد. آن‌گاه که صدایش را نتوانستند خاموش کنند، در صدد خاموشی وجودش برآمدند.

حادثه تلخ آن روز را «انتحار» نامیدند، اما نشانه‌ها و قراین گواه بودند که ماجرا فراتر از یک عملیات کور تروریستی بود. تاریخ هرچند آرام و بی‌صدا می‌گذرد، اما راه خود را می‌رود و بی‌تردید روزی وجدان نسل‌های آینده، چهره حقیقی آن دست‌های آلوده را بازخواهد شناخت.

سید مصطفی کاظمی، مردی بود که سیاست را با ایمان، عقل را با اخلاق و قدرت را با انسانیت درآمیخت. یاد او، یاد مردی است که در تاریک‌ترین روزها، از روشنایی دست نکشید.

نویسنده: احسان رستگار – خبرگزاری دید