خبرگزاری دید: حمله خوست بخشی از الگوی تاریخی تنشهای مرزی میان دو کشور است. در چنین فضایی، هدف قرار دادن یک خانه مسکونی درست زمانی که تلاشهای دیپلماتیک جریان دارد، پیام واضحی دارد؛ پیام این است که افغانستان نه تنها هدف فشار نظامی است، بلکه دیپلماسی منطقهای برای اسلامآباد اولویتی ندارد.
در حالی که تلاشهای دیپلماتیک منطقهای برای کاهش تنشها میان افغانستان و پاکستان جریان دارد، آسمان خوست بار دیگر سایه مرگ را بر سر مردم گسترد؛ سایهای که جان ۱۰ غیرنظامی، از جمله ۹ کودک، را گرفت و یک خانواده را برای همیشه از هم پاشید. هدف این حمله، خانهای مسکونی در ولسوالی گربزو بود که اکنون به ویرانهای خاموش بدل شده و یادآور فریادهای نادیدهگرفتهشده انسانیت است.
این تراژدی انسانی بیش از آنکه صرفاً یک حادثه امنیتی باشد، تصویری از تضاد میان دیپلماسی و قدرت سخت را ارائه میدهد. ایران، عربستان سعودی، ترکیه و قطر در هفتههای اخیر اعلام کردهاند که آماده میانجیگری میان طالبان و پاکستان هستند تا مسیر گفتوگو باز شود. ترکیه پیشتر خبر از اعزام هیئتی به کابل و اسلامآباد داده بود، اگرچه سفر هنوز تحقق نیافته است اما اقدام نظامی پاکستان در همین مقطع زمانی، گویی پاسخی تلخ به دیپلماسی است؛ پاسخی که نشان میدهد تا وقتی گلوله در کار باشد، دیپلماسی کمتر ارزشی دارد.
پیام سیاسی و ابعاد تاریخی
کارشناسان و ناظران منطقهای بر این باورند که همزمانی حمله خوست با اعلام سفر هیئتهای میانجی، تصادفی نیست. این اقدام میتواند پیامی روشن از اسلامآباد باشد؛ پیش از هر توافق احتمالی، میخواهد موازنه قدرت را به نفع خود تغییر دهد و دست بالاتر را در مذاکرات آینده حفظ کند.
حمله خوست بخشی از الگوی تاریخی تنشهای مرزی میان دو کشور است. در چنین فضایی، هدف قرار دادن یک خانه مسکونی درست زمانی که تلاشهای دیپلماتیک جریان دارد، پیام واضحی دارد؛ پیام این است که افغانستان نه تنها هدف فشار نظامی است، بلکه دیپلماسی منطقهای برای اسلامآباد اولویتی ندارد.
پیامدهای انسانی این حادثه نیز تلخ و عمیق است. این رخداد احتمالاً احساسات ضدپاکستانی را در افغانستان تقویت کرده و مسیر اعتمادسازی را دشوار میکند. از سوی دیگر، اسلامآباد نیز با چالشی پیچیده روبهروست: توجیه یک اقدام نظامی که غیرنظامیان را هدف گرفته و همزمان تلاش برای حفظ مشروعیت اقدامات امنیتی داخلی این کشور.
حمله خوست نشان میدهد که تنشها میان افغانستان و پاکستان وارد مرحلهای پیچیدهتر شدهاند؛ مرحلهای که در آن سایه قدرت سخت بر روندهای دیپلماتیک سنگینی میکند و دستیابی به سازوکار امنیتی مشترک را دشوار میسازد. اگر پاکستان همزمان با مذاکرات به حملات نقطهای ادامه دهد و افغانستان این اقدامات را تجاوز به خاک خود بداند، مسیر گفتوگو نه تنها هموار نمیشود، بلکه شکاف میان دو کشور عمیقتر خواهد شد؛ شکافی که پیامدهای انسانی آن همین امروز در خوست به وضوح دیده شد.
نویسنده: احسانالله غوری – خبرگزاری دید