خبرگزاری دید: نشریه نشنل در مقالهای نوشته که سیاست اخیر ایالات متحده در قبال ونزویلا، بهویژه در دوره جدید ریاستجمهوری دونالد ترامپ، شباهتهای نگرانکنندهای با مسیرهایی دارد که پیشتر امریکا را به جنگهای پرهزینه و طولانی در عراق و افغانستان کشاند.
استفاده از ادبیات تهدیدآمیز، برجستهسازی مفاهیمی چون «سلاح کشتار جمعی» و پیوند دادن یک دولت خارجی با تروریزم و قاچاق مواد مخدر، یادآور همان الگوهایی است که در سالهای منتهی به حمله ۲۰۰۳ به عراق به کار گرفته شد
ترامپ با اعلام فنتانیل بهعنوان «سلاح کشتار جمعی» و متهم کردن نیکلاس مادورو به «نارکوتروریزم»، فضایی مشابه فضای پیش از جنگ عراق ایجاد کرده است؛ زمانی که دولت جورج بوش با ادعای وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق، افکار عمومی و نهادهای بینالمللی را برای مداخله نظامی آماده میکرد. تجربه عراق نشان داد که این ادعاها نادرست بوده و پیامد آن، دو دهه بیثباتی، اشغال نظامی و هزینههای انسانی و مالی گسترده بود. افغانستان نیز نمونه دیگری از جنگی است که با هدف امنیتی آغاز شد اما به «جنگی بیپایان» بدل گشت.
از منظر کارشناسی که در متن مقاله نیز برجسته شده، جو استیب، استاد تاریخ، تأکید میکند که برخلاف عراق، خصومت امریکا با ونزویلا سابقه طولانی و انباشتهشدهای ندارد و این چرخش تهاجمی «ناگهانی» به نظر میرسد. او یادآور میشود که حمایت افکار عمومی امریکا از جنگ عراق بهشکل «ساختهشده و هدایتشده» شکل گرفت؛ فرآیندی که امروز، با توجه به زخمهای باز عراق و افغانستان، تکرار آن بسیار دشوارتر است.
تحلیل کلی ابن مقاله نشان میدهد که هرچند حمله نظامی مستقیم به ونزویلا بعید به نظر میرسد، اما استفاده از همان گفتمان قدیمی امنیتی و نفتی—ترکیبی از تهدید، تحریم، عملیات محدود نظامی و فشار دیپلماتیک—میتواند امریکا را بار دیگر در مسیری پرهزینه و بیثباتکننده قرار دهد. تجربه عراق و افغانستان هشداری جدی است: سیاستی که با شعار پایان «جنگهای ابدی» آغاز میشود، ممکن است با همان منطق قدیمی، زمینهساز بحرانی تازه شود.