روند کابل۲؛ تلاش برای صلح یا تقویت سیاسی طالبان

دولت با بیان این که بی‌هیچ پیش‌شرطی با طالبان مذاکره می‌کند از سویی به آن‌ها باج می‌دهد، از سویی دیگر آن‌ها را مخالفان سیاسی می‌نمایاند و از طرفی هم با تغییر قانون اساسی، به خواست آن‌ها عملاً قانون اساسی کشور را در اختیار کسانی قرار می‌دهد که هیچ باوری به مردم‌سالاری، حقوق بشر، حقوق زنان و دانش‌آموزی ندارند.

در روزهای گذشته طالبان مسلح مخالف دولت طی نامه‌ای سرگشاده خطاب به مردم امریکا گفته‌‌اند که جنگ راه‌ حل نیست و این گروه خواهان گفت‌وگوی صلح است. طالبان در این نامه ده صفحه‌ای خود نگاشته‌اند که «به نظر ما اکنون نیز فرصت در دست است، باید مردم امریکا درک کنند که امارت اسلامی به نمایندگی از مردم خود می‌تواند مشکل خود را با هر طرف متنازع از راه سیاست سالم و دیالوگ حل کند. زور آزمایی بی‌جا باعث پیچیده شدن مسأله می‌شود.»
پس از انتشار این نامه، آقای تادامیچی یاماماتو نماینده ویژه سازمان ملل در افغانستان نشست «روند کابل۲» را فرصتی برای تحقق گفت‌وگوهای صلح در افغانستان خواند و از طالبان خواست که این نشست را از دست ندهند.
اشرف غنی رییس جمهور کشور در دومین نشست «پروسه کابل» وعده‌های بسیاری به طالبان داده است که از آن جمله:« صدور پاسپورت و ویزا، ساختن دفتر سیاسی برای آن‌ها در کابل، بیرون کشیدن نام رهبرانشان از فهرست تحریم‌ها و گفت‌وگو در باره تغییر قانون اساسی است.»
صلح با طالبان مسلح که نزدیک ۱۷ سال است خون مردم بی‌گناه را می‌ریزند شبیه به همان مثل مشهور است که می‌گوید:« با یک چشم گریان و با یک چشم خندان» به سوی آن‌ها می‌رویم. دولت افغانستان باکسانی صلح می‌کند که خانواده‌های زیادی را به عزا نشانده‌اند. این چشم گریان ما است ولی چشم خندان از آن جهت است که توسط صلح طالبان مسلح دست از این خون‌ریزی‌ها بردارند. اما این مسئله به همین سادگی هم نیست آقای اشرف غنی در صدد آن است که با این حاتم‌بخشی‌ها گروه طالبان را یک گروه مخالف سیاسی جلوه داده و پسوند تروریستی را از آنان بزداید. پروسه «مخالف سیاسی» جلوه دادن گروه طالبان از ابتدای حکومت‌داری آقای غنی شروع شده است. او در سخنرانی‌های خود بارها این گروه را «مخالفان سیاسی مسلح دولت» خواند و این نام را در تمام بیانیه‌های رسمی دولت به آن‌ها بخشید. آقای غنی از ابتدا و به قصد، چنان وانمود کرد که معنی اصطلاح «مخالف سیاسی» را نمی‌داند و می‌خواهد به عمد تعریف نادرستی را از این اصطلاح به خورد مردم بدهد؛ زیرا مخالف سیاسی به شخص یا گروهی اطلاق می‌شود که قانون اساسی کشور را بپذیرد و در چهارچوب ارزش‌های مدنی برای رسیدن به قدرت سیاسی مبارزه نماید. آنانی که برای دسترسی به قدرت راه جنگ و خشونت را برگزیده‌اند، مخالف سیاسی نیستند و آنان را باید تروریست نامید. تا کنون وزارت دفاع افغانستان نام صدها طالب مسلح خارجی را افشا کرده است که اصلاً از افغانستان نیستند اما آقای غنی اکنون می‌خواهد به آن‌ها پاسپورت افغانستان را بدهد که این خود یک فاجعه است؛ زیرا اجنبی هرگز افغانستان را وطن نمی‌داند و هرگز هم طرفدار پیش‌رفت این کشور نیست. وعده‌های آقای اشرف غنی بسیار سنجیده شده است و وی قصد دارد تا با پول همین ملتی که طالبان آن‌ها را به خاک و خون کشیده‌اند برای‌شان دفتر سیاسی ساخته و آن‌ها را به ‌طور رسمی صاحب یک حزب کند و از این طریق عملاً چهره آن‌ها را نه تروریست که مخالف سیاسی بنمایاند. از سویی دیگر، مشکل مردم افغانستان تنها مسلح بودن طالبان نیست. مردم افغانستان با ایدئولوژی که طالبان به آن مسلح هستند مشکل‌دارند. زیرا همچنان که در متن نامه سرگشاده طالبان آمده، آن‌ها هنوز خود را امارت اسلامی می‌دانند و به این حکومت‌داری معتقد هستند. از سویی دیگر، تفکر طالبانی یا ایدئولوژی طالبانی یک تفکر واپس‌گرایانه و تند روانه است که نه به حقوق بشر باور دارد نه به حقوق زنان و نه به علم. گفت‌وگو برای تغییر قانون اساسی با این گروه به چه معنا خواهد بود!؟
دولت با بیان این که بی‌هیچ پیش‌شرطی با طالبان مذاکره می‌کند از سویی به آن‌ها باج می‌دهد، از سویی دیگر آن‌ها را مخالفان سیاسی می‌نمایاند و از طرفی هم با تغییر قانون اساسی، به خواست آن‌ها عملاً قانون اساسی کشور را در اختیار کسانی قرار می‌دهد که هیچ باوری به مردم‌سالاری، حقوق بشر، حقوق زنان و دانش‌آموزی ندارند. این مسئله که دولت بدون هیچ پیش‌شرطی و آن‌هم با این همه پیشکش‌های فراوان به سراغ طالبان رفته است در چیزی دیگر جز تفکرات قوم‌گرایانه آقای رییس جمهور ریشه ندارد که گفته بود «توازن قومی در زندان‌ها رعایت نشده است.»
صلح با طالبان یک مسئله نیک و خواستنی برای تمام مردم افغانستان است، اما باید به خاطر داشت که این طالبان هستند که خون مردم ما را می‌ریزند نه مردم بی‌گناه در کوچه و بازارها و باید این طالبان باشند که بدون هیچ پیش‌شرطی با دولت مذاکره کنند؛ زیرا این مردم افغانستان هستند که آن‌ها را می‌بخشند یعنی قاتلان خود را. دولت باید فرق میان تروریست و شهروند خودش را بداند و از جیب مردم برای قاتلان‌شان خرج نکند.
مهدی سرباز – خبرگزاری دید