۲۲ دلو/بهمن؛ ملت ایران زیر «فشار حد اکثری» پشت نظام ایستاد
هرچند ملت ایران امسال گرانی، تورم، تحریم، فشارهای سیاسی و دیپلماتیک و همچنان نظامی را تحمل کردند، ولی با به خیابان برآمدن و شعار دادن در حمایت از حاکمیت نشان دادند که همچنان از آرمان‌های نظام حمایت می‌کنند و این چیزی است که آنان می‌خواهند.
روز گذشته (۲۲دلو/بهمن) مصادف بود با ۴۱ سالگی انقلاب ایران. این روز همه ساله از سوی مردم آن کشور گرامی داشته شده و مردم به خیابان‌ها می‌برایند و با آنچه در ۲۲ دلو سال ۱۳۵۷ انجام دادند و متعاقب آن در رفراندوم سال ۱۳۵۸ رقم زدند، تجدید پیمان می‌کنند.
در سال ۱۳۵۸ خورشیدی چند ماه پس از پیروزی انقلاب، مردم در رفراندومی اشتراک کردند که نوع نظام کنونی آن کشور در آن، به همه پرسی گذاشته شده بود. بیش از ۹۰ درصد مردم در ۱۲ حمل سال ۱۳۵۸ خورشیدی به نظام جمهوری اسلامی رای دادند و تاکنون پای آن ایستاده‌اند.
مردم سالاری:
دموکراسی یا مردم سالاری اشکال متفاوت دارد، ولی عالی ترین تجلی آن مبتنی بر آرای ملت است. اگر با این مقیاس سنجیده شود، در جهان انواع و اقسام مختلف مردم سالاری وجود دارد و یک نوع آن «نظام جمهوری اسلامی» ایران است.
در نظام‌های مردم سالار، حاکمیت مشروعیت خود را از مردم و آرای آنان می‌گیرد و نظام ایران نیز مشروعیت خویش را از رفراندوم سال ۱۳۵۸ گرفته است.
ایران از سال ۱۳۵۷ تاکنون که ۴۱ سال می‌گذرد همواره در تحریم و ستیز غرب و امریکا قرار داشته است. اما این تحریم‌ها و ستیزها در سال ۱۳۹۸ خورشیدی رنگ و بوی دیگری گرفته است.
در این سال سه رویداد مهم مرتبط با نظام ایران، مردم ایران و هژمونی تهران در منطقه رخ داد که در خور تامل است و باید بررسی شود.
فشار حد اکثری:
پس از خروج ایالات متحده از «برجام»، واشنگتن در پی اعمال فشار حد اکثری بر تهران بوده و این فشار تاکنون نیز ادامه دارد. اقتصاد ایران مبتنی بر فروش نفت است و اگر این ماده سیاه رنگ فروخته نشود، تهران نیز دچار مشکلات عدیده خواهد شد، ولی ایستادگی دولت و ملت ایران همانگونه که در چهل سال گذشته نشان داده‌اند، در زیر فشار حد اکثری نیز مقاومت کرده و عقب نشینی نکردند.
ترور قاسم سلیمانی:
جنرال قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس ایران در ۱۳ماه جدی در نزدیکی فرودگاه بغداد از سوی امریکا ترور شد. تحلیل‌های نخستین مجامع غربی استوار بر این بود که با حذف سلیمانی از محور هژمونی ایران در غرب آسیا، درواقع تهران را منزوی خواهد ساخت. حوادث پس از آن اما نشان داد که این تحلیل ها اشتباه بوده است، تظاهرات عراقی‌ها علیه امریکا و تصمیم پارلمان آن کشور مبنی بر خروج فوری نیروهای نظامی امریکا از عراق حاکی از آن است که تهران همچنان در منطقه دست بالا را دارد و باید حوزه نفوذ آن حرمت شود.
حضور گسترده مردم ایران در تشییع جنازه سلیمانی نیز یک بار دیگر معادلات را به سود تهران تغییر داد. هرچند پیش از آن اعتراضات علیه گرانی در ایران جریان داشت و امریکا به آن چشم امید دوخته بود، ولی حضور گسترده مردم در خیابان‌ها و حمایت از نظام جمهوری اسلامی، این محاسبات را نقش بر آب ساخت.
۲۲ بهمن/ دلو:
روز گذشته در تمام شهرهای ایران مردم به خیابان‌ها برآمدند و به رغم تمام محاسبات امریکا و غربی‌ها، با انقلاب، آرمان‌های انقلابی جمهوری اسلامی و نوع نظامی که خود ۴۱ سال پیش بنیان گذاشتند، تجدید پیمان کردند.
راهپیمایی امسال دو وجه کاملاً برجسته و مشخص داشت- شعارها علیه امریکا و اسراییل( درواقع حمایت از حاکمیت) و قطع‌نامه‌ای که به عنوان نقشه راه نظام در تقابل با امریکا و غرب ارائه شد.
هرچند ملت ایران امسال گرانی، تورم، تحریم، فشارهای سیاسی و دیپلماتیک و همچنان نظامی را تحمل کردند، ولی با به خیابان برآمدن و شعار دادن در حمایت از حاکمیت نشان دادند که همچنان از آرمان‌های نظام حمایت می‌کنند و این چیزی است که آنان می‌خواهند.
در راه پیمایی امسال از هر طیف دیده می‌شد از اصلاح طلب و اصول گرا بگیرید تا ملی گرا و مدافعان حقوق زنان. همه به خیابان برآمدند تا از نظام جمهوری اسلامی در برابر آنچه مورد نظر امریکا است حمایت کنند.
درست است که مردم سالاری ایران در نوع خود متمایز از آن چیزی است که امریکا می‌خواهد یا در نظام فکری-سیاسی جوامع غربی تعریف می‌شود، ولی در ساده ترین تعریف ممکن، این مردم سالاری برخاسته از دین و باورهای مذهبی مردم ایران بوده و چیزی است که می‌خواهند. پس با توجه به کثرت تعاریف مردم سالاری و سیال بودن این مفهوم در دایره علوم سیاسی، باید به پلورالیزم مردم سالارانه را احترام کرده و حق حاکمیت و رای مردم ایران را محترم بشماریم.
ما در جامعه خود(افغانستان) نوع مردم سالاری را که غرب تجویز کرد تجربه کردیم و نتیجه اش جز نارضایتی فزاینده، دوری مردم از نظام و پایین آمدن سطح مشارکت مردم در انتخابات تا سطح دو میلیون نفر چیز دیگر نبوده است. در افغانستان اکنون مسئله روند صلح و انتخابات داغ است. ما می‌بینیم که دموکراسی وارداتی از غرب چه بلایی بر سر این جامعه آورده است. از یک جانب کثرت احزاب و جریان‌ها که بدون در نظر گرفتن کیفیت سبز شده و از جانب دیگر پوشال دموکراسی سبب آن شده که در روند صلح و انتخابات یک مشت واحد نباشیم و هر چهره، جناح و جریان با ساز خود برقصد.
در ایران اما با آن که این کشور در چهل سال گذشته در واقع با تمام ابرقدرت‌های غربی به ویژه امریکا در تقابل قرار داشته و زیر فشار تحریم قرار گرفته، اکنون هم با اتکا به انقلاب و ملت، استقلال سیاسی و فرهنگی دارد، ملت در قضایای ملی مشت واحد است، سقف اشتراک مردم در انتخابات‌ها بالای ۷۰ درصد است و توانسته از زیر بار تحریم‌ها جان سالم به در برد. باری مسئولان و مقامات ایرانی می‌گویند که اگر یکی از کشورهای همسایه زیر چنین بار گرانی از تحریم‌ها قرار بگیرد، حتا نمی‌تواند معاش کارکنان دولت را بپردازد، چه برسد به حفظ استقلال سیاسی و فرهنگی خویش. در ایران همه سال دو راهپیمایی عظیم ملی و جهانی اتفاق می‌افتد که یکی همین ۲۲ دلو است و آن دیگری راهپیمایی روز قدس در آخرین جمعه ماه رمضان. هردوی این راه پیمایی‌ها به مذاق قدرت‌های غربی و همپیمانان آنان در منطقه خوش نمی‌خورد، ولی تهران با به جان خریدن مشکلات تحریم، از استقلال سیاسی و فرهنگی خویش نمی‌گذرد. ما در افغانستان دست کم تجربه مسدود شدن مقطعی مرز تورخم را داریم. باری در سال ۱۳۸۷ خورشیدی مرز تورخم برای مدت یک هفته بسته شد، قیمت یک بشکه روغن خوراکی بیست لیتره در بازار کابل به ۳ هزار افغانی رسید. یا در عراق دولت نتوانست علیه یک گروه تروریستی مانند داعش مقاومت کند. ولی تهران با وجود تمام مشکلات توانسته مقاومت کند و این بر نمی‌آید جز با حمایت ملت.
حسن روحانی رییس جمهور آن کشور در در سخنرانی‌اش روز گذشته گفت که پیش از انقلاب ۹۵ درصد نیاز تسلیحاتی کشورش از خارج تامین می‌شد، اکنون ۹۵ درصد در داخل ایران تولید می‌شود، چند روز پیش نیز این کشور ماهواره ظفر را به فضا پرتاب کرد- هرچند این ماهواره در مدار قرار نگرفت- ولی نفس پرداختن به مسایل هوا-فضا نشان از پیشرفت و ایستادن روی پای خویشتن است در هر ملتی.
پس با توجه به این تجارب، بهترین دموکراسی و مردم سالاری همانی است که برخاسته از متن سنت‌ها و عقبه تاریخی هر ملتی است، هرچند مورد نظر قدرت‌های غربی نباشد.
