تروریستان از سوریه مخفیانه به افغانستان آورده می‌شوند

افغانستان باید دقیقاً همان طور که بریتانیا هند را کنترول کرد، تحت مدیریت یک وکیل اداره شود. آیا زلمی خلیلزاد سفیر امریکا به کابل، آن وکیل خواهد بود؟ او که یک افغان تبار است، قرار است به عنوان نماینده ویژه که نمایندگان معمولاً همین وظیفه را دارند، فرستاده شود.

«ریچارد هالبروک» سفیر سابق امریکا در سازمان ملل متحد در میان ده ها مهمان «فرانک ویزنر» سفیر امریکا بود که به خاطر تعطیلات به «بوتان» اسکورت می شدند. ویزنر یک تعداد از دوستان هندیش را به «روزولت هاوس» دعوت کرده بود تا با این گروه ملاقات کنند.
سال ۱۹۹۶ بود. وقتی که هالبروک دست خود را مانند یک رهبر سیاح جاپانی بالا برد، جریان گفت و شنود قطع شد. او با صدای رسا گفت: خاموش. وی به انتهای سالون رفت تا با تیلفون صحبت کند.
او (ویزنر) با دهان پر از خبر بازگشت. وی با اقتدار اعلان کرد که «رمان امریکا-طالبان به پایان رسیده است.»
تا روز قبل، ایالات متحده بر اساس این فرضیه عمل می کرد که طالبان منظم ترین و قوی ترین گروه در افغانستان است که می توان به آن ها متکی شد تا ثبات را در این کشور برقرار کند.
«تاپی» یا خط لوله گاز ترکمنستان، افغانستان، پاکستان و هند – دلیل اصلی برای جنگ افغانستان – دیگر برای «یونوکال» شرکت نفت امریکایی یک پروژه عملی به نظر می رسید.
آنچه که ایالات متحده برای آن چانه زنی نکرده بود، خشونتی بود که طالبان توسط آن قانون شریعت را بالای زنان اعمال می کردند. مجموعه ای از مشخصه های نخستین ظلم و ستم طالبان نسبت به زنان که توسط شبکه تلویزیونی سی ان ان(CNN) پخش شد، احساسی را در واشنگتن ایحاد کرد. بدون هدر دادن وقت، امریکا تصمیم گرفت تا از طالبان فاصله بگیرد.
مقامات ایالات متحده که از پروژه یونوکال حمایت می کردند، ناامیدی خود را پنهان نکردند. « سیاست های جنسیتی ایالات متحده یک ابتکار استراتژیک را از بین برد.»
احمد شاه مسعود رهبر تاجیک تبار (شیر پنجشیر) که در اوایل بهار سال ۲۰۰۱ در بروکسل سخنرانی می کرد، به رهبران اتحادیه اروپا نسبت به اطلاعاتی که جبهه متحد شمال -ضد طالبان- جمع آوری کرده بود، هشدار داد: القاعده به کمک طالبان حمله بزرگی را بر سرزمین ایالات متحده سازماندهی می کند. مسعود قیمت این جسارت خود را با جانش پرداخت.
در روز ۹ سپتمبر، دو روز قبل از حمله به برج های دوقلو در نیویارک، مسعود در قرارگاهش در مرز تاجیکستان( ولسوالی خواجه بهاءالدین) کشته شد. جالب اینجاست که دو فرد انتحاری تونسی که به عنوان خبرنگار به مسعود نزدیک شده بودند، توسط پاسپورت هایی سفر کردند که در بروکسل جعل شده بود؛ شهری که در آن مسعود از طرح حمله ۱۱ سپتمبر پرده برداشت. مسعود به دستور کی کشته شد؟
آیا بحران مالی سال ۲۰۰۸ غرب را تضعیف نکرد، ممکن است نسخه های مختلفی برای بسیاری از مناطق، از جمله افغانستان وجود داشته باشد. اما با توجه به واقعیت ها، باراک اوباما رییس جمهور امریکا در جون سال ۲۰۱۱ میلادی؛ تاریخی که نیروهای امریکایی شروع به خارج شدن می کند، روی کار آمد. در اگست سال ۲۰۱۱ میلادی، درست یک ماه بعد از این که تاریخ خروج از افغانستان اعلام شد، تئاتر سوریه باز شد. آیا این هماهنگی است یا هرج و مرج؟
در یک مقاله برای «بنیاد پژوهشی ناظر» در سپتمبر ۲۰۱۰، من استدلال کردم که برنامه خروج اوباما یک خیال واهی است. آیا امریکایی ها پایان کار را برنامه ریزی کرده اند؟ آیا یک ابر قدرت می تواند در یک تئاتر اهمیت استراتژیک – زمانی که گزینه های چندگانه استراتژیک، خود را نمایان می کند – برنامه خروج ترتیبی داشته باشد؟
ایالات متحده خیلی مراقب پاکستان هسته ای بوده است. آیا اکنون مشتاق این امر است تا تنها بمب اسلامی جهان را بدون نظارت تنها بگذارد؟ بیایید فراموش نکنیم که با این حساب، افغانستان تنها برج مراقبتی امریکا است؟
علاوه بر این، امریکایی که محکوم به یک جنگ بی پایان شود به نفع تمام قدرت ها در منطقه است. تقاضای خروج امریکا اما انجام هرکاری برای نگه داشتن آن در افغانستان، یک بازی ابتدایی است که هرکسی بازی می کند.
آیا این به نفع پاکستان نیست که خط تدارکاتی از بندر کراچی به افغانستان باشد؟ این یک منبع منظم درآمد غیرقابل حساب است.
آیا خروج احتمالی امریکا باعث نخواهد شد تا ایران، پاکستان، ازبیکستان، تاجیکستان، روسیه و چین مملکت افغانستان را به عنوان یک خالی گاه بزرگ دیده و هر یک از این قدرت ها در صدد پر کردن آن باشد، پیش از این که دیگری این کار را انجام دهد؟ در اینجا یک دستورالعمل برای ما در تمام جنگ های داخلی است.

پس از صرف یک میلیارد دالر و از دست دادن هزاران نفر و جبهه کار؛ آیا امریکایی ها به راحتی از اینجا خارج خواهند شد؟ آیا آن ها واقعاً به خروج می اندیشند؟ آیا زمین های باارزش خشخاش در هلمند و منابع نفت در شمال و معادن استخراج نشده از جمله دارایی های روسیه خواهد شد؟
البته نخیر، عدم هماهنگی یکی از ثابت های سیاست ایالات متحده در افغانستان است؟ برای غلبه بر این ناسازگاری که در زمان ترامپ تقویت می شود، گزارش های عجیب و غریب از کاخ سفید به بیرون درز می کند. قبل از «استیو بنون»، استراتژیست رییس جمهور (ترامپ)، در اگست سال ۲۰۱۷ دروازه را به وی نشان داد، او توجه رییس جمهور را به یک پیشنهاد غریب مطرح شده توسط «اریک پرنس» بنیانگذار شرکت «بلک واتر» جلب کرد.
در جلسه ای در «کمپ دیوید»، ترامپ بهترین و روشن ترین برنامه را در نظر گرفت: افغانستان باید دقیقاً همان طور که بریتانیا هند را کنترل کرد، تحت مدیریت یک وکیل اداره شود. آیا زلمی خلیلزاد سفیر امریکا به کابل، آن وکیل خواهد بود؟ او که یک افغان تبار است، قرار است به عنوان نماینده ویژه که نمایندگان معمولاً همین وظیفه را دارند، فرستاده شود.
البته، مقامات ارشد نظامی اولین پیشنهاد پرنس را رد کرد. اما با شروع شکنندگی استراتژی ترامپ، تمام ماجراهای خطرناک تحت بررسی قرار خواهد گرفت. روز گذشته، «جان بولتن» مشاور امنیت ملی خبر هشدار دهنده ای منتشر کرد مبنی بر این که سوریه در حال راه انداری یک حمله کیمیاوی در ادلب است. چگونه او از این حمله آگاه شد؟ از سخنرانی ( سید ) حسن نصرالله رهبر حزب الله لبنان در یک شنبه گذشته؟ آقای نصرالله گفت:« داده ها نشان می دهد که آماده گی ها برای یک حادثه جدید کیمیاوی در ادلب در حال انجام است. این حمله غربی است تا تجاوز به سوریه را آغاز کند.»
در همین حال، بیانیه هایی از سوی آیت الله علی خامنه ای رهبر ایران، وزارت امور خارجه روسیه و گزارش هایی از روزنامه نگاران مستقل مانند «رابرت فیسک» نشان می دهد که گروه های ستیزه جوی مانند جبهه النصره که در سوریه شکست خورده اند به طور مخفیانه از طریق هوا به شمال افغانستان آورده می شوند. همچنان، گزارش های تایید نشده از اقدام تلافی جویانه چینی ها وجود دارد: یک کندک در دهلیز «واخان» پرورش داده می شود تا از انتقال تروریزم از افغانستان جلوگیری کند.
هشت هراس افکن در یک حمله هوایی در مرز افغانستان و تاجیکستان کشته شدند. به گفته خلیل اسیر، اصلیت این طیاره ها هنوز مشخص نیست. اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن است.
رؤسای جمهور امریکا زمانی که با بحران های داخلی رو به رو می شوند، به طور چشمگیری توجه را به سمت دیگری جلب می کند. آیا یک نوع فاجعه در حال ایجاد شدن است تا از ترامپ محافظت کند؟
نویسنده: سعید نقوی
منبع: اکونومیک تایمز