۸۹ درصد «معلولان» از طرز فکر جامعه رنج می‌برند

اشخاص دارای معلولیت در افغانستان با مشکلات فراوانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. از این میان، مهم‌ترین مشکلات را زنان دارای معلولیت تجربه می‌کنند. مشکلاتی که باعث می‌شود زنان دارای معلولیت آسیب روحی و روانی ببینند، رفتارهای نادرست اجتماعی و انجام انواع خشونت از جمله فزیکی، زبانی و خشونت‌ جنسی در برابر آنان است.

به گزارش خبرگزای دید، به اساس آمار سازمان صحی جهان ۱۵ درصد نفوس جهان را افراد دارای معلولیت تشکیل می‌دهند. همچنان گزارشی که بنیاد آسیا در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد، ۱۳٫۹ درصد نفوس افغانستان افراد دارای معلولیت می‌باشند.
اشخاص دارای معلولیت در افغانستان با مشکلات فراوانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. از این میان، مهم‌ترین مشکلات را زنان دارای معلویت تجربه می‌کنند. مشکلاتی که باعث می‌شود زنان دارای معلولیت آسیب روحی و روانی ببینند، رفتارهای نادرست اجتماعی و انجام انواع خشونت از جمله فزیکی، زبانی و خشونت‌ جنسی در برابر آنان است.

مؤسسه افغان‌های متأثر از ماین (آلسو) امروز چهارشنبه(۳ جدی) در یک کنفرانس خبری، گزارشی را را ارایه کرد که نشان می‌دهد زنان دارای معلولیت در افغانستان با انواع مختلف مشکلات اجتماعی، خانوادگی، رفتاری، آموزشی و شغلی دست و پنجه نرم می‌کنند.
در این تحقیق با ۴۷ زن و دختر دارای معلولیت و بالای سن ۱۵ سال در ولایت‌های کابل، بلخ، بامیان و پروان مصاحبه انجام و در باره خشونت‌های فزیکی، زبانی، روانی و منزوی بودن زنان دارای معلولیت از آنان پرسیده شده است.
آمنه عظیمی معاون مؤسسه آلسو در این نشست گفت: به اساس این تحقیق ۷۶ درصد از اشتراک‌کنندگان پاسخ دادند که آن‌ها بدرفتاری‌ را که شامل مسخره کردن و آزار دادن (به خاطر معلول بودن‌شان) است، در سطح خانواده و جامعه تجربه کرده‌اند.

او اضافه کرد: ۸۹ درصد زنان و دختران دارای معلولیت گفتند که مردم نگاه ترحم‌آمیز به آنان دارند. بعضی اوقات در بازار، خانواده و مراسم، مردم بیشتر به آنان خیره می‌شوند که برای افراد دارای معلولیت آزاردهنده است.
خانم عظیمی در باره سرزنش در سطح خانواده و جامعه، گفت: سرزنش(بار دوش خواندن، ناتوان تلقی کردن و تنبل خطاب کردن) نیز از جمله موارد خشونت علیه دختران و زنان دارای معلولیت است. ۳۲ درصد اشتراک‌کنندگان گفتند که در سطح خانواده و ۱۷ درصد نیز گفته‌اند که در سطح جامعه مورد سرزنش قرار گرفته‌اند.

او در ادامه افزود: ۵۷ درصد اشتراک‌کنندگان گفتند که رفتار ترحم‌آمیز و افسوس خوردن از جانب مردم، بالای روحیه شان تأثیر منفی گذاشته است. همچنان ۴۰ درصد دیگر اشتراک‌کنندگان گفته‌اند که نسبت به نگاه‌های ترحم‌آمیز و افسوس خوردن مردم، بی‌تفاوت‌اند و تأثیری بالای شان ندارد.
آمنه عظیمی در مورد خشونت‌های فزیکی در سطح خانواده و جامعه، تصریح کرد: ۱۱ درصد اشتراک‌کنندگان گفته‌اند که در کوچه، بازار و سرک‌ها مورد خشونت‌های فزیکی قرار گرفته‌اند. همچنان ۳ درصد دیگر گفته‌اند که در خانواده‌های‌شان مورد خشونت فزیکی قرار گرفته‌اند.
او در ادامه بیان داشت: ۴۴٫۶ درصد اشتراک‌کنندگان این تحقیق دارای تحصیلات لیسانس، ۲۱ درصد چهارده‌پاس، ۱۷ درصد فارغ صنف دوازده، ۶ درصد دارای تعلیمات ابتدایی و ۱۲ درصد آنان بی‌سواد بود‌ه‌اند.
همین‌گونه، خانم عظیمی در باره مشکلات شغلی دختران و زنان دارای معلولیت، توضیح داد: در این ارزیابی ۴۲ درصد اشتراک‌کنندگان گفته‌اند که بی‌کار می‌باشند، ۷٫۳ درصد در کارهای شخصی مشغولند، ۱۰٫۸ درصد مشغول خیاطی می‌باشند، ۱۲٫۷ درصد در ادارات دولتی و غیردولتی مشغول کارند، ۱۰٫۶ درصد به عنوان آموزگار کار می‌کنند و ۱۹ در صد شرکت‌کنندگان گفته‌اند که دانش‌آموز و دانشجو می‌باشند.
او در باره مشکلات ازدواج و تشکیل خانواده از سوی زنان دارای معلولیت، گفت: از مجموع ۴۷ شرکت‌کننده، ۱۳ درصد آنان متأهل و ازدواج کرده‌اند و ۸۷ درصد دیگر مجرد می‌باشند. این در حالی است که سن ۷۶٫۵ درصد شرکت‌کنندگان این ارزیابی بین ۲۰ الی ۳۵ سال بوده است.
به اساس این تحقیق، ۵۱ درصد شرکت‌کنندگان گفته‌اند که رفتارهای منفی مردم بالای روحیه و روان شان تأثیر زیاد دارد؛ ۴۰ درصد گفته‌اند که تأثیر کمتر دارد و ۹ درصد دیگر گفته‌اند که هیچ‌گونه تأثیری ندارد.
نجمه حاجی‌داد از دختران دارای معلولیت است. او در صحبت با خبرگزاری دید گفت: از دوران کودکی معلول بودم، هیچ وقت احساس معلول بودن نمی‌کردم، ولی، وقتی بزرگ شدم اطرافیان ما برخوردشان طوری بود که نشان می‌داد ما معلول هستیم و ما را نادیده می‌گرفتند.
نجمه از رفتار ناردست و کلمات تحقیرآمیز اطرافیانش اذیت می‌شود: گرچند ما می‌دانیم که معلول استیم، ولی ناتوان نیستیم، می‌توانیم مثل بقیه کار کنیم و درس بخوانیم، قتی به من «لنگ» خطاب می‌شود بسیار اذیت می‌شوم، از این کلمه متنفرم.

مشتری دانش دادستان تحقیق مبارزه با خشونت علیه زنان است. او گفت: در جریان تحصیل مورد خشونت زبانی و محیطی قرار گرفتم، تمسخر و تحقیر می‌شدم، اما در مقابل شان مبارزه کردم و هیچ دل‌خوری را به دل راه ندادم.
او که بیشتر از خشونت‌های زبانی اذیت می‌شود، گفت: من بیشتر از خشونت‌های زبان اذیت می‌شوم و بسیار رنج از این می‌برم که بعضی اوقات ما با این عصا راه میرویم، اکثر مردم با نگاه‌های دلسوزانه من را اذیت می‌کنند، می‌گویند چقدر سخت است برای این خانم که به مشکل راه می‌رود.
شفیقه مظفری عظو کنفرانس خشونت علیه زنان است، او که خودش نیز یک خانم دارای معلولیت است، خطاب به افراد دارای معلولیت گفت: من برای افرادی که معلول استند دست یا پا ندارند، می‌گویم که هرگز به خاطر حرف‌های مردم یا این که معلول هستند گوشه‌گیری و شکست را قبول نکنند و با رفتارهای ناپسند مقابله کنند و به راه خود ادامه دهند.
در نهایت، این مؤسسه از دولت خواست که در راستای مصئونیت زنان و دختران دارای معلولیت از خشونت، آزارهای جنسی، نگاه‌های منفی و رفتارهای نادرست در سطح خانواده و جامعه، اقدامات لازم و جدی را باید روی دست‌ گیرد.