آخرین اخباراسلایدشوافغانستانتحلیل

واکنش افغانستان در برابر کوریای شمالی؛ هذیان‎گویی یا سردرگمی؟


افغانستان کشوری که در بعد داخلی درگیر مشکلات فراوان ناامنی، فساد اداری، مواد مخدر و عدم حاکمیت ملی است و در بعد خارجی هم هیچ‎گونه تاثیرگذاری چه در منطقه و چه در جهان ندارد، در تازه‎ترین مورد در حمایت از قطع‎نامه تازه شورای امنیت سازمان ملل متحد در برابر برنامه‎های تسلیحاتی کوریای شمالی اعلامیه نشر کرده و خواستار توقف کامل برنامه‎های نظامی آن کشور شده است.
پرسش این است که چرا افغانستان چنین مواضع مضحک اختیار کرده و بدون درک موقعیت سیاسی خویش در سطح جهان عرض اندام می‎کند!
به نظر می‎رسد موضع‎گیری خام و خنده‌آور وزارت امور خارجه در واکنش به آزمایش‎های موشکی کوریای شمالی و صدور قطع‎نامه علیه آن کشور ناشی از عواملی است که در داخل افغانستان وجود دارد و علی‎القاعده این عوامل سیاست خارجی کشور را به هذیان‎گویی و تناقض وا می‎دارد.
ذات حکومت وحدت ملی از همان روز امضای توافق تشکیل آن در تناقض با قانون اساسی کشور قرار داشت. حکومتی که در یک مانور سیاسی از سوی ایالات متحده طراحی شد و برای حفظ وضعیت موجود برخلاف تعریفی که قانون ساسی کشور از نوع نظام در این مملکت می‎دهد، خلق شد.
تاهنوز جایگاه قانونی ریاست اجرایی در قوانین کشور تعریف واضح و مشخص ندارد و از نگاه قانونی این نهاد مشروعیت سیاسی ندارد.
به تبع غیرقانونی بودن نوعیت حکومت به وجود آمده در افغانستان، نظام اداری و دیپلوماسی کشور نیز دچار بحران و سردرگمی شده و به هذیان‎گویی در عرصه سیاست بین‎الملل روی آورده است.
حکومتی که پس از گذشت بیشتر از سه سال از عمر آن، تاهنوز نتوانسته بر سر معرفی وزرای بیشتر وزارت‎خانه‎ها به توافق همه‌جانبه برسد و بسیاری از وزارت خانه‎های کلیدی کشور هنوز هم از سوی سرپرست‎وزیران اداره می‎شود، قادر به اتخاذ دیپلوماسی مشخص و فعال و مرتبط با وقایع جهانی نیست.
انحطاط، بحران سیاسی و چند دسته‌گی در داخل افغانستان هم در داخل و هم در خارج کشور سیاست را دچار نوسان و آشوب کرده است؛ آشوبی که یک روز در بعد داخلی گروه‎های تروریستی برادر خطاب می‎شوند و در روز دیگر کشورهای خارجی متهم به حمایت از این گروه می‌شوند.
گذشته از این، افغانستان در همین منطقه آسیای میانه و جنوب آسیا با همسایه‎های خود مشکلات زیادی دارد و فلسفه وجودی دستگاه سیاست خارجی ایجاب می‎کند که در این عرصه سیاست مشخص را دنبال کرده و از منافع ملی کشور پاسداری کند، ولی تا آنجا که دیده شده، منفعلانه‌ترین سیاست را افغانستان دارد.
نه افغانستان با کوریای شمالی طرف است و نه آن کشور افغانستان را به عنوان یک “طرف” می‎پذیرد چه برسد به این‌که واکنش افغانستان را جدی بگیرد.
کوریای شمالی کشوری است دیکتاتوری و طرف اصلی خود هم ایالات متحده امریکا را می‌پندارد. حال اگر برای یک لحظه فرض کنیم که میان ایالات متحده امریکا و کوریای شمالی جنگی دربگیرد، افغانستان در کجای آن وضعیت قرار خواهد گرفت؟
به جای هذیان‎گویی در عرصه بین‎الملل بهتر است افغانستان کمی به آشفته‌بازار وضعیت داخلی توجه کرده و در برابر مخالفان مسلح دولت سیاست مشخص و قاطع را اختیار کند که هر روز از شهروندان کشور قربانی می‎گیرند.
موضع‎گیری کشوری را در برابر موضوعات خیلی بی‌ارتباط با وضعیت داخل کشور که نزدیک به نیم قرن است ثبات سیاسی ندارد جز به هذیان به چه می‎توان تعبیر کرد؟
امروزه افغانستان در وحله اول نیازمند آنست که با استفاده از یک دیپلوماسی فعال و کارا، جایگاه از دست‌رفته‌ی خویش در نظام بین‌الملل را به خوبی بازیابد و از سوی دیگر، در پی رفع چالش‌هایی باشد که سایه بر محیط سیاسی کشور گسترانیده و این خطه را در انظار بین‌المللی منزوی ساخته است، نه این‌که به مباحث غیرضروری پرداخته و یک‌بار دیگر مملکت را به سمت‌ آشوب‌های جهانی به پیش ببرد.
ظاهر شکوهمند – خبرگزاری دید

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا