آﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﻠﻴﻪ اﺷﺮﻑ ﻏنی ﺷﻮﺭﺵ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ؟

ﺯﻣﺎنی ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭاﺭﺩ یک ﻛﺸﻮﺭ ﺷﻮﺩ ﺷﻜﺎﻑ اﺟﺘﻤﺎعی ﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮ و ﺭﻭﺳﺘﺎ و ﭼﺎﻟﺶ ﻓﺮﻫﻨگی و اﺭﺯشی ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪﺭﻧﻴﺰﻡ به وﺟﻮﺩ می‌آﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ آﻥ، ﺭﻭﺳﺘﺎییاﻥ ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺡ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺟﺬﺏ ﺑﺎﻧﺪﻫﺎی ﺗﺒﻬﻜﺎﺭ ﺷﺪﻩ و ﮔﺮاﻑ ﻧﺎ امنی اﻓﺰاﻳﺶ ﭘﻴﺪا میﻜﻨﺪ

آﺷﻨﺎﻳﺎﻥ و ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ و ﻧﻆﺮﻳﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﻤﻮاﺭﻩ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﺗﻴﻮﺭی‌های ﻋﻠمی ﺟﺎﻣﻌﻪ‌ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺻﻮﺭﺕ می‌گیرد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻆﻮﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﺪﮔﺎهﻫﺎی ﺟﺮﻳﺎنی؛ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ و اﺣﺰاﺏ ﺳﻴﺎسی ﺭا ﭘﺪﻳﺪﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻓﺎﻗﺪ ﻣﺒﻨﺎی ﻋﻠمی میﺪاﻧﻢ.

ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺳﻴﺎسی ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ: ﺑﺎ ﻗﺪﻡ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﻧﻮﺳﺎﺯی، اﻭﻟﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺪ آﻥ اﻳﺠﺎﺩ ﺷﻜﺎﻑ اﺟﺘﻤﺎعی ﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮ و ﺭﻭﺳﺘﺎ میﺒﺎﺷﺪ.

ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺩاﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎی ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ: ﺑﺮﻕ، ﺳﺮک ﻗﻴﺮ، ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯی، ﻣﺮاﻛﺰ آﻣﻮﺯشی و ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻨﺰﻝﻫﺎی ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﻴﺪﻩ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎییاﻥ ﻓﺨﺮ ﻓﺮﻭشی ﻧﻤﻮﺩﻩ و آن‌ها ﺭا ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺡ و ﺩﻫﺎتی ﺧﻂﺎﺏ میﻜﻨﻨﺪ و ﻣﺘﻘﺎبلاً ﺭﻭﺳﺘﺎییاﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻦﻫﺎ ﺭا ﻣﺮﺩﻡ (ﻟﺸﻢ) ﻓﺮﻳﺒﻜﺎر ﺩﻏﻞﺑﺎﺯ و بیﺩﻳﻦ میﭙﻨﺪاﺭﻧﺪ.

ﻫﺎﻧﺘﻴﻨﮕﺘﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺳﻴﺎسی، ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﻘﻼﺏ و ﺷﻮﺭﺵ یک ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻏﺮبی اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﻧﻮﺳﺎﺯی میﺒﺎﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺧﻮﺩ یک ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻏﺮبی اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﻧﻮﺳﺎﺯی ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺗﻌﺎﺭﺽ و ﭼﺎﻟﺶ ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪﺭﻧﻴﺰﻡ به ﻮﺟﻮﺩ می‌آﻳﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ اﻭﺿﺎﻉ اﺟﺘﻤﺎعی ﺭا ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮاﺭ میﺪﻫﺪ؛ ﻟﺬا ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺷﻬﺮ و ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺳﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎعی ﺭا ﺩﺭ پی ﺩاﺭﺩ.

اﻭﻝ: ﻗﺒﻞ اﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺎﻟﺐ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎیی میﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺿﻌﻴﺖ، اﻣﻨﻴﺖ و ﺛﺒﺎﺕ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﻗﺮاﺭ ﺩاﺭﺩ.

ﺩﻭﻡ: ﺯﻣﺎنی ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭاﺭﺩ یک ﻛﺸﻮﺭ ﺷﻮﺩ ﺷﻜﺎﻑ اﺟﺘﻤﺎعی ﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮ و ﺭﻭﺳﺘﺎ و ﭼﺎﻟﺶ ﻓﺮﻫﻨگی و اﺭﺯشی ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪﺭﻧﻴﺰﻡ به ﻮجود می‌آﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ آﻥ، ﺭﻭﺳﺘﺎییاﻥ ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺡ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺟﺬﺏ ﺑﺎﻧﺪﻫﺎی ﺗﺒﻬﻜﺎﺭ ﺷﺪﻩ و ﮔﺮاﻑ ﻧﺎ امنی اﻓﺰاﻳﺶ ﭘﻴﺪا میﻜﻨﺪ.

ﺳﻮﻡ: ﺑﺎ ﺳﻠﻂﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺷﻬﺮی و ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻥ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪاﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﺪﻥ اﺯ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮیﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻨﻲ و ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺯﻧدگیﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭاﻡهای ﺑﺎنکی ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﺩﻭﻟﺖ و ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺑﺎنکی ﻗﺮاﺭ می‌گیرند و ﻫﻴﭻ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﭘﺮﺩاﺧﺖ ﻭاﻡ و ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺷﻐﻞ ﺑﺮایﺸﺎﻥ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺭﺩ، ﻟﺬا ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮاﻣﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺼﺮﻭﻑ و ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺯﻧﺪﮔﻲ خوﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻟﺬا ﮔﺮاﻑ اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺎملاً ﺑﺎﻻ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﺷﺪﻩ میﺒﺎﺷﺪ.

ﻫﺎنتینگتون اﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺁﺳﻴﺐ ﺷﻨﺎﺱ ﻧﻆﺎﻡ ﻟﻴﺒﺮاﻝ ﺩﻣﻮﻛﺮاسی ﻏﺮﺏ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ:

اﮔﺮ ﻧﻆﺎم‌های ﻧﻮﭘﺎی ﺩﻣﻮﻛﺮاسی ﺑﻪ ﺩﻭ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ، ﺷﻮﺭﺵ ﻋﻠﻴﻪ آن‌ها حتمی و ﺳﻘﻮﻁﺷﺎﻥ قطعی ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

یک: بیﺗﻮجهی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﺑﻴﻦ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪﺭﻧﻴﺰﻡ (اﺳﻼﻡ و ﺩﻣﻮﻛﺮاسی)

اﮔﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﻇﺮﻓﻴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭا ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻭاقعی ﺑﻪ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ اﻓﺰاﻳﺶ ﻧﺪﻫﺪ و ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎی ﻏﻴﺮ ﻭاقعی و ﻧﻤﺎﺩﻳﻦ ﻣﺼﺮﻭﻑ ﻧﮕﻬﺪاﺭﺩ به ﻂﻮﺭی ﻛﻪ ﺑﺮای ﺭﻓﻊ ﭼﺎﻟﺶ اﻋﺘﻘﺎﺩی، اﻣﺘﻴﺎﺯاﺕ و ﻧﺸﺴﺖ ﺷﻮﺭای ﻋﻠﻤﺎ ﺭا اﻓﺰاﻳﺶ ﺩﻫﺪ و ﺑﺮای ﺭﻓﻊ ﭼﺎﻟﺶ ﻧﺎامنی و اﻧﺘﺤﺎﺭی، ﺷﻮﺭای ﻋﺎلی ﺻﻠﺢ ﺭا ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ و …

ﺩﺭ این ﺼﻮﺭﺕ اﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺤﺮﻳک و ﻣﺘﻨﻔﺬﻳﻦ اﺯ ﻧﻆﺎﻡ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و به ﺗﺤﺮیک ﺭﻭﺳﺘﺎییان و ﺳﻨﺖﮔﺮاﻫﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻆﺎﻡ ﭘﺮﺩاﺧﺘﻪ و ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺷﻮﺭﺵ و ﺳﻘﻮﻁ ﺭا ﻓﺮاﻫﻢ میﺴﺎﺯﻧﺪ.

ﺩﻭﻡ: بیﺗﻮجهی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻂﺎﻟﺒﺎﺕ اﺻﻼﺡﻃﻠﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ این ﺼﻮﺭﺕ ﺳﻬﻞاﻧﮕﺎﺭی ﻧﻆﺎﻡ ﻣضاﻑ ﺑﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺨﺎلفان ﺑﺮاﻧﺪاﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻧﺎﻛﺎﺭ آﻣﺪی ﻧﻆﺎﻡ و ﺿﻌﻒ ﻣﺸﺮﻭﻋﻴﺖ آﻥ را ﺩﺭاﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻡ ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺷﻮﺭﺵ و ﺳﻘﻮﻁ ﺭا ﻓﺮاﻫﻢ میﺴﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ آن ﺼﻮﺭﺕ ﻧﻪ اﺯ ﺗﺎک، ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ اﺯ ﺗﺎک‌ﻧﺸﺎﻥ.

 

داکتر دانش بختیاری