تصمیم ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه با اعتراضاتی از جمله در خارج از دانشگاه کابل و دانشگاه ننگرهار در شرق افغانستان همراه شد. در دانشگاه ننگرهار، دانشجویان پسر رشته طب به نشانه اعتراض از صحنه امتحان خارج شدند
در دسمبر سال ۲۰۲۲، طا-لبان حاکمان فعلی افغانستان، حضور زنان در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی را تا اطلاع ثانوی ممنوع کرد. بنا به گزارش‌ها، این تصمیم تا حدی به دلیل عدم پایبندی دانشآموزان دختر به تفسیر طا-لبان از قانون پوشش اسلامی و تعامل با همکاران مرد بوده است. با این حال، برخی اظهارات ندا محمد ندیم سرپرست وزارت تحصیلات عالی حاکی از آن است که طا-لبان نیز با برخی از دروس تدریسی توسط زنان موافق نبوده است. همان‌طور که او در مصاحبه‌ای اشاره کرد: «[زنان] در رشته زراعت و مهندسی تحصیل می‌کردند، اما این با فرهنگ افغانستان مطابقت نداشت. [زنان] باید بیاموزند، اما نه در زمینه‌هایی که مخالف اسلام و ناموس افغانستان است.» علاوه بر این، طا-لبان دختران را از تحصیل بالاتر از صنف ششم منع کرده است. بنابراین ممنوعیت کامل تحصیل زنان وضع شده است. سپس، عبدالرحمن حبیب سخنگوی وزارت اقتصاد طا-لبان اعلام کرد که زنان نیز از کار در سازمان‌های غیردولتی ملی و بین‌المللی منع شده‌اند.
تسلط طا-لبان بر افغانستان در اگست ۲۰۲۱، زمان را بر اساس پیشرفت‌های حاصل شده طی بیست سال گذشته به عقب برگرداند و در نهایت منجر به حذف موثر زنان و دختران از زندگی عمومی شد. در حالی که طا-لبان در ابتدا وعده داده بودند که زنان می‌توانند «حقوق خود را در چارچوب قوانین شریعت اعمال کنند»، از جمله توانایی کار و تحصیل؛ این وعده‌ها فقط سخنان توخالی بود. چنانچه آنجلینا جولی تاکید کرد، «یک شبه، ۱۴ میلیون زن و دختر افغان حق تحصیل در مکتب یا دانشگاه، حق کار و آزادی حرکت خود را از دست دادند.» خانم سیما باهوس معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی زنان سازمان ملل متحد، تاکید کرد که «هیچ زنی در کابینه طا-لبان و هیچ وزارتی در امور زنان وجود ندارد. در نتیجه حق زنان برای مشارکت سیاسی از بین رفت. زنان در اکثر موارد از کار در خارج از خانه نیز محروم هستند و باید صورت خود را در ملاء عام بپوشانند و هنگام مسافرت یک همراه مرد داشته باشند».
زنان از اکثر مشاغل خارج از خانه محروم بودند. بر اساس یکی از محدودیت‌های اعمال شده در پایان سال ۲۰۲۱، تنها زنانی که مشاغل شان توسط مردان قابل انجام نبود، مجاز به آمدن بر سر کار بودند. به عنوان مثال مشاغل محدود در آموزش، بهداشت و برخی مشاغل در بخش پالیسی. بر اساس همین اعلامیه، تنها کاری که زنان برای حکومت مجاز به انجام آن بودند، نظافت حمام زنانه بوده است. در واقع، تا به امروز زنان هیچ منصبی در کابینه طا-لبان یا کدام پست دیگر ندارند. طا-لبان عملاً وزارت امور زنان را لغو کردند و با این کار زنان را از مشارکت سیاسی حذف. قاضی‌ها، دادستان‌ها و وکلای زن از این کشور گریخته‌اند یا به حاشیه رانده شده‌اند و جنگجویان سابق طا-لبان و فارغ‌التحصیلان مدارس بدون هیچ آموزش قانونی جایگزین شده‌اند. در ابتدا و قبل از اعمال محدودیت‌های جدید در دسمبر ۲۰۲۲، طا-لبان دختران را از تحصیلات دوره متوسطه ۷ تا ۱۲ منع کردند. برخلاف تعهدات قبلی، مقامات فعلی به دختران اجازه بازگشت به مکاتب متوسطه را ندادند. این امر ۱٫۱ میلیون دختر در افغانستان را متاثر کرده است.
تصمیم ممنوعیت حضور زنان در دانشگاه‌ها به سرکوب تمام عیار حقوق زنان در افغانستان و حذف آن‌ها از میدان‌های عمومی می افزاید. با این حال، زنان در افغانستان خاموش نیستند. تصمیم ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه با اعتراضاتی از جمله در خارج از دانشگاه کابل و دانشگاه ننگرهار در شرق افغانستان همراه شد. در دانشگاه ننگرهار، دانشجویان پسر رشته طب به نشانه اعتراض از صحنه امتحان خارج شدند. بر اساس گزارش‌ها در هرات، طا-لبان برای متفرق کردن گروهی از زنان معترض به این ممنوعیت، از ماشین آب‌پاش استفاده کردند.
در ۲۵ دسمبر ۲۰۲۲، چند سازمان بین المللی غیر دولتی ((NGOs از جمله سازمان پاملرنه Care International، شورای پناهندگان ناروی (NRC) و سازمان نجات کودکان Save the Children، اعلام کردند که پس از ممنوعیت زنان از کار، فعالیت خود را در افغانستان متوقف کردند. زیرا قادر به ادامه کار بدون کارکنان زن نبودند.
طالبان همچنان زنان و دختران را از میدان‌های عمومی پاک و در خانه‌های‌شان حبس می‌کنند. دیر یا زود، طالبان می‌فهمند که افغانستان بدون زنان و دختران آینده‌ای ندارد. جامعه جهانی باید با زنان و دختران افغانستان متحد شود و نگذارد طا-لبان به آزار و اذیت زنان و دختران ادامه دهند.
