دیدارهای تام ویست؛ گروگان گیری یک ملت به سبک امریکا!
اگر به سیاست‌های امریکا در سه سال گذشته در پیوند به افغانستان دقیق شویم، دیده می‌شود که هم در بعد روانی و هم در بعد میدانی، واشنگتن تلاش می‌کند که از عادی شدن سیر زندگی مردم افغانستان جلوگیری کند، این ملت را در تعلیق نگاه دارد و اجازه ندهد که بار فقر و بحران و ناامنی و حس معلق بودن ناپدید شود
اخیراً تام ویست نماینده ویژه امریکا برای افغانستان بار دیگر راه افتاده و دیدارهایی با مقام‌های رده سوم برخی کشورهای دور و نزدیک در باره افغانستان داشته است. خبرها حاکی است که جدیداً آقای ویست با مقام‌های ترک در باره افغانستان رایزنی داشته و به ترافیک سفرهایش افزوده است. هرچند سفرها و دیدارهای تام ویست با مقام‌های درجه سوم کشورهای منطقه و فرا منطقه با موضوع افغانستان به امری روتین، پیش پا افتاده و عادی مبدل شده و جاذبه سیاسی خود را از دست داده است، اما اگر از زاویه و ضلع دیگر به آن نگریسته شود، شیطنت ویژه‌ای در آن نهفته است که در پوشش دیپلماسی پنهان می‌شود.
اکنون نزدیک به سه سال از خروج امریکایی‌ها، فروپاشی نظام جمهوریت و برگشت طا-لبان به قدرت می‌گذرد؛ چیزی که دور هولناک فروپاشی شیرازه زندگی مردم افغانستان را سرعت بخشید و یک ملت را در اعماق بحران غوطه ور ساخت.
درست از همان هنگام که نظام جمهوری فرو پاشید، امریکا به عنوان قدرت اشغالگر در افغانستان که شکست حقارت باری را تجربه کرد و فرار نمود، کمر به شکنجه ملتی بست که سال‌های آن را در اشغال به گروگان گرفته بود. شاید پرسشی خلق شود که چطور ایالات متحده امریکا ملت افغانستان را شکنجه می‌دهد و این موضوع چه ربطی به سفرها و دیدارهای تام ویست با مقام‌های منطقه‌ای دارد!
اگر به سیاست‌های امریکا در سه سال گذشته در پیوند به افغانستان دقیق شویم، دیده می‌شود که هم در بعد روانی و هم در بعد میدانی، واشنگتن تلاش می‌کند که از عادی شدن سیر زندگی مردم افغانستان جلوگیری کند، این ملت را در تعلیق نگاه دارد و اجازه ندهد که بار فقر و بحران و ناامنی و حس معلق بودن ناپدید شود.
سیاست امریکا در پیوند به افغانستان پر از ابهام عمدی است. نه حکومت طا-لبان را به رسمیت می‌شناسد و نه از مخالفانش حمایت می‌کند، نظام بانکی افغانستان را عملا فلج ساخته تا تراکنش نقدی با این کشور مشکل شود، از ورود ارز به افغانستان جلوگیری می‌کند و سرمایه گذاری را مختل می‌سازد. این سیاست امریکا پیش و بیش از آن که بر طا-لبان فشار بیاورد، مستقیماً ملت افغانستان را در وضعی معلق رنج دهنده قرار می‌دهد که فقط در فکر رفع گرسنگی باشند و با اقتصاد پویا، خوشحالی و آسودگی بیگانه.
اتخاذ چنین سیاست مبهم و در عین حال شیطانی از سوی امریکا در قبال افغانستان، اگر شکنجه مستقیم یک ملت نیست؛ پس چه باید تفسیرش کرد؟
به نظر می‌رسد ماموریت تام ویست نیز بر همین محور و در راستای حفظ بحران اقتصادی در افغانستان متمرکز باشد؛ زیرا اگر ماموریت او به رسمیت شناختن طا-لبان بود تاکنون تمام شده بود و اگر او مامور رسیدگی به بحران اقتصادی افغانستان بود، تاکنون خاتمه یافته بود. بنا بر این، نتیجه محتوم ماموریت او برای افغانستان جز رنج و بدبختی و حسی پر از تعلیق و تحسر چیزی فراتر نیست و در آینده هم نخواهد بود.
