ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب -خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: برخلاف دو دهه گذشته، زمانی که قدرت طالبان از شورش و نیروهای مسلح سرچشمه می‌گرفت، اما این گروه اکنون از ابزار کلیدی دولت‌داری (دیپلماسی) بیشتر استفاده می‌کند.
این دیپلماسی ادامه طبیعی مهارت‌های مذاکره‌‌یی است که از دیدارها با مقامات امریکایی در هنگام دستیابی به توافق‌نامه صلح و خروج ۲۰۲۰ در قطر به دست آمده است.
از سویی هم، این یک جنبه نادیده گرفته شده از حکومت‌داری است که به این بازیگران جهادی در ساختار بین‌المللی اعتبار بیشتری می‌بخشد، حتی اگر شک و تردید وجود داشته باشد.
این ابزاری است که طالبان اکنون از آن استفاده کرده است تا نشان دهد که بدون تغییر حاکمیت استبدادی و دینی خود در سطح محلی در افغانستان، حاضر است با بازیگران مختلف جهانی گفت‌وگو کند. آن‌ها با تکیه بر سخنان دیپلماتیک، نارسایی‌ها و حوزه‌های نگران‌کننده مانند حقوق و نقش زنان در جامعه را می‌پوشاند.
طالبان از زمان تصرف کابل در اگست ۲۰۲۱، به دنبال رسمیت‌شناسی بین‌المللی “امارت اسلامی خود در افغانستان” بوده است. زمانی که نیروهای طالبان برای اولین بار این کشور را از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ در اختیار داشتند، تنها پاکستان، عربستان سعودی و امارات متحده عربی حکومت آن‌ها را به رسمیت شناختند. امروز هیچ دولتی رسما این کار را نکرده است.
با این حال، در حالی که هیچ کشوری به طور رسمی حکومت جدید ایجاد شده این گروه را به رسمیت نشناخته است، اما امروز طالبان به مراتب کم‌تر از دوره اول منزوی هستند.
نویسنده: آرون یو. زلین
منبع: واشنگتن انستیتوت – Washington Institute
