چهره اصلی داکتر عبدالله؛ آیا او دوست دیرینه امریکا است؟

به تازه‌گی سفیر ایالات متحده امریکا در کابل در مورد داکتر عبدالله عبدالله اظهار نظر کرده و این مقام تشریفاتی حکومت را با القاب گوناگون نوازش سیاسی داده است.
هوگو لارنس، سفیر امریکا در افغانستان در پی اعتراض‌های مردم کابل نسبت به وضعیت امنیتی کشور، شکل‌گیری ائتلاف نجات و تزلزل پایه‌های حکومت وحدت ملی به نوازش رییس اجرایی پرداخته است.
آقای لارنس در مورد داکتر عبدالله گفته است:” داکتر عبدالله عبدالله یک رهبر توانمند، وطن‌پرست و شخصیتی است که بیش‌ترین احترام را برایش دارم.”
آقای سفیر به همین بسنده نکرده و افزوده است که داکتر عبدالله را به عنوان “دوست طولانی‌مدت امریکا” می‌شناسد.
حال پرسشی که مطرح می‌شود این است که چرا در این مقطع زمانی حساس که فضای سیاسی کشور تب و تاب زیادی را به خود تجربه می‌کند، سفیر ایالات متحده چنین اظهاراتی مطرح می‌کند و از دوستی طولانی‌مدت امریکا با سیاستمداری سخن می‌گوید که در گذشته عملکرد دولت متبوعش خلاف آن را نشان می‌دهد.
به لحاظ سیاسی داکتر عبدالله نماینده مجاهدین در نظام کنونی است. رفتار ایالات متحده در بیش از یک‌ونیم دهه گذشته نشان داده است که از حضور مجاهدین در ساختار حکومت خوشنود نبوده و در پی کنار زدن آن‌ها از نهاد قدرت در کابل بوده است.
داکتر عبدالله در گذشته وابسته به حزب جمعیت اسلامی، شورای نظار و ائتلاف ضد طالبان بود که بعد از سرنگونی آن رژیم، به وزارت خارجه رسید. او در انتخابات دور دوم ریاست جمهوری با حامد کرزی به رقابت پرداخت، ولی در آخرین ساعات اعلام نتیجه از رقابت کنار رفت. سرانجام در انتخابات سال ۱۳۹۳ خورشیدی با محمد اشرف غنی به رقابت پرداخت که این انتخابات هم جنجالی شده و داکتر عبدالله با پادرمیانی “جان کری” شریک پنجاه درصدی قدر با آقای غنی شد.
ترورهای زنجیره‌ای سران و فرماندهان ارشد جمعیت اسلامی و شماری از احزاب دیگر جهادی در درازای بیش از ۱۵ سال حکومت جدید نشان می‌دهد که غرب و ایالات متحده امریکا به جریان‌های جهادی اعتماد نداشته و آن‌ها را باج‌گیران سیاسی در کابل می‌پندارد.
شریک‌شدن داکتر عبدالله هم به قدرت در حکومت وحدت ملی ناگزیری بود که امریکا به آن تن داد و به گونه نمادین برای او سهم پنجاه درصدی در ارگ تعیین کرد.
بعد از آغاز به کار حکومت وحدت ملی آنچه عبدالله از آن شکایت داشت، نداشتن صلاحیت و عملی‌نشدن توافق‌نامه حکومت وحدت ملی بود؛ به نظر هم نمی‌رسد که جانب رییس‌جمهور میلی برای عملی‌شدن آن داشته باشد.
اما در پی اعتراض‌های مردم کابل در برابر ناامنی‌ها و شکل‌گیری “ائتلاف نجات” یک‌باره آقای عبدالله هم صلاحیت اجرایی می‌یابد و هم سوگلی و دوست طولانی‌مدت ایالات متحده می‌شود.
اکنون داکتر عبدالله باید دریابد که سوگلی بودن برای چند روز هیچ درد این ملت را دوا نمی‌کند و هیچ تغییری را هم سبب نمی‌شود. او این را هم باید در نظر گیرد که امتیازهای سیاسی بعد از افتادن آب‌ها از آسیاب دیری نخواهد پایید.
ظاهر شکوهمند – خبرگزاری دید