جامعه بین‌المللی و سازمان‌های چندجانبه همچنان نسبت به سیاست‌گذاری استراتژیک بی‌تفاوت هستند و به طور منفعلانه کمک‌های بشردوستانه را بدون هدایت بودجه به سمت اهداف استراتژیک آینده ارایه می‌کنند
در طول مداخله بیست ساله ایالات متحده در افغانستان، معیارهای سنجش سلامت و آموزش زنان و حضور زنان در سیاست محلی و ملی بهبود یافت.
از اگست ۲۰۲۱ به این سو، این پیشرفت‌ها عقب‌گرد کرده است. حقوق زنان بدتر شده و تلاش‌های جامعه جهانی برای تعامل با طا-لبان و حمایت از زنان افغانستان ناموفق بوده است.
تشویق‌هایی مانند به رسمیت شناختن بین‌المللی و تنبیه‌هایی مانند محکومیت‌های عمومی و تهدید به خروج سازمان‌های غیر دولتی ناکارآمد بوده اند، اما این استراتژی‌ها همواره کارساز نمی‌شوند.
جامعه بین‌المللی و سازمان‌های چندجانبه همچنان نسبت به سیاست‌گذاری استراتژیک بی‌تفاوت هستند و به طور منفعلانه کمک‌های بشردوستانه را بدون هدایت بودجه به سمت اهداف استراتژیک آینده ارایه می‌کنند.
غرب هم فاقد دانش و هم اهرم فشار بر رهبران افغانستان است.
ایجاد انجمن قوی‌تر برای رایزنی بین‌المللی: مشاوره‌های موقت کارساز نیست: باید جلسات منظم نمایندگان با تجربه تشکیل شود. گروه اصلی باید شامل ایالات متحده، بریتانیا، چندین کشور اتحادیه اروپا، کشورهای کلیدی اسلامی مانند قطر و اندونیزیا و نمایندگان غیردولتی و چندجانبه با دانش میدانی حضور داشته باشد.
حفظ استراتژی امنیتی در قلب تعامل:
پیامدهای امنیتی سرکوب زنان را در دستور کار هر جلسه قرار دهید. هرچه جامعه بیشتر از هم فرو می‌پاشد، فضای بیشتری برای شکوفایی گروه‌های تروریستی ایجاد می‌شود. چنانچه رشد شاخه داعش-خراسان مبین این امر است.
اعزام دیپلمات‌ها و هیئت‌های زن از کشورهای اسلامی:
تعامل دوجانبه باید شامل هیئت‌های اکثریت زنان باشد و جلسات مشورتی با زنان افغانستان را برای شنیدن دیدگاه‌های آن‌ها در مورد نیازهای جامعه در اولویت قرار دهید. علاوه بر این، کشورها و سازمان‌های اسلامی باید شرکای کلیدی در تلاش‌های غرب برای کمک‌های بشردوستانه و مشارکت کلی باشند. آن‌ها نه تنها از تخصص و اعتبار لازم برای مشارکت و مشاوره در مورد مکانیزم‌های عملی برای اجرای برنامه‌ریزی برخوردارند، بلکه تعامل مستقیم بین کشورهای اسلامی میانه‌روتر و طا-لبان می‌تواند تأثیرگذار باشد. قطر به دلیل نقش خود به عنوان یک میانجی بین‌المللی با دسترسی به بالاترین رده‌های طا-لبان، شریک بسیار مهمی است.
از کمک به عنوان اهرم فشار با استراتژی فراتر از امداد اضطراری استفاده کنید:
تغییر کمک‌های غرب از تمرکز بر کمک‌های بشردوستانه اضطراری به طرح‌های توسعه اقتصادی پایدارتر و در مقیاس بزرگ، احساس وابستگی را از مردم به رژیم طا-لبان تغییر می‌دهد. این امر همچنین یک اهرم فشار بالقوه جدید برای جامعه بین‌المللی ایجاد می‌کند. اهداکنندگان باید شبکه‌های توزیع کمک را ایجاد کنند که بیشتر محلی و مردمی باشد و از رویکردهای خلاقانه برای حفظ زنان در مرکز همه طرح‌های کمکی استفاده کنند. این می‌تواند به معنای توسعه برنامه‌های کمک به طور خاص برای زنان بیوه، تشکیل مشارکت‌های محلی باشد که صراحتاً به پذیرش وظایف خاص زنان نیاز دارد.
از انترنت بهره ببرید و پروژه‌های توسعه‌ای را که افغانستانی‌ها را در ارتباط نگه می‌دارد در اولویت قرار دهید:
برخلاف رژیم طا-لبان در دهه ۱۹۹۰، اکثر افغانستانی‌ها تیلفون همراه، دسترسی به انترنت و رسانه‌های اجتماعی دارند. جامعه بین‌المللی باید از این ابزارهای جدید برای انتشار اطلاعات کلیدی در مورد ناکامی‌های طا-لبان، هماهنگ‌سازی بسیج عمومی و تأمین منابع آموزشی استفاده کند. پروژه‌های انکشافی متمرکز بر اتصال و اعطای یارانه به رسانه‌های محلی کمک خواهد کرد تا اطلاعات را به داخل و خارج از افغانستان جریان دهد.
