کُنش اپوزیسیون در حکومت بعدی چه تعریفی خواهد داشت؟

در حکومت وحدت ملی آدرس‌ها و نیروهای سیاسی برای اصلاحات در نظام حکومتی هرگاه انتقادی کردند، سخنگویان ریاست جمهوری و رهبران حکومت واکنش نشان دادند و تاکید کردند که براندازی نظام کار درستی نیست.

در پایان کار حکومت وحدت ملی به رهبری محمد اشرف غنی و داکتر عبدالله قرار داریم. بربنیاد جدول زمانی کمیسیون انتخابات، قرار است در ۲۹ سرطان سال آینده انتخابات ریاست جمهوری در کشور برگزار شود.
موجودیت و فعالیت نیروی اپوزیسیون در نظام‌های دمکراتیک یک امر معمول است. فلسفه وجودی، ضرورت و کارکرد اپوزیسیون در نظام‌های دمکراتیک پذیرفته شده است.
در این نوع حکومت‌ها اپوزیسیون از حمایت قانون برخوردار است تا از عملکرد آن نظارت نماید و نیروی اپوزیسیون حتی بدیل حکومت نیز می‌تواند باشد.
نیروی اپوزیسیون با مطرح کردن انتقاد از حکومت به دنبال اصلاحات در حکومتداری است.
حالا که در پایان حکومت وحدت ملی قرار داریم و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری، لازم است که به رابطه حکومت و اپوزیسیون بپردازیم.
در حکومت وحدت ملی نیروی اپوزیسیون برای اصلاحات در کار حکومتداری وجود داشت. اپوزیسیون در حکومت‌های دمکراتیک سیاست‌ها و عملکرد حکومت را به چالش می‌کشد.
در حکومت کنونی، انتقاد اپوزیسیون به معنای « براندازی نظام » تعریف شد. در حالی که چنین نیست. هرگاه از سیاست‌های امنیتی، اقتصادی و مالی حکومت انتقادی صورت گرفت، محمد اشرف غنی رییس جمهور و حلقه نزدیک به وی خیلی فوری واکنش نشان دادند و گفتند، کسانی که از حکومت انتقاد می‌کنند، به دنبال اصلاحات نیستند و بلکه در پی براندازی نظام یا حکومت هستند.
اپوزیسیون با نقش آفرینی به حکومت کمک می‌کند تا قانون‌مدار رفتار نماید و ضریب مشروعیت و کار آمدی خود را به بالاترین حد ممکن برساند.
اپوزیسیون در حکومت‌های دمکراتیک برای حاکمیت نعمت بزرگی خوانده می‌شود و به نوعی تکیه گاه امید بخش است.
در حکومت وحدت ملی آدرس‌ها و نیروهای سیاسی برای اصلاحات در نظام حکومتی هرگاه انتقادی کردند، سخنگویان ریاست جمهوری و رهبران حکومت واکنش نشان دادند و تاکید کردند که براندازی نظام کار درستی نیست.
با این وجود، انتظار داریم که در انتخابات بعدی از کنش و فعالیت نیروی اپوزیسیون استقبال شود و انتقاد از کجی‌های حکومت به مفهوم براندازی حکومت تعریف نشود. چه در حکومت پیشین و چه در حکومت فعلی، حکومت‌ها هرگز به صدای اپوزیسیون گوش نداده است و در چنین وضعیتی مردم توسط اپوزیسیون صدای خود را به گوش دولت‌مردان می‌رساند.
دقیقاً موجودیت یک حکومت دمکراتیک وابسته به فعالیت اپوزیسیون است. حکومتی که به نیروی اپوزیسیون بها نمی‌دهد چیزی کم از یک نظام استبدادی نیست.
فراموش نکنیم که هر حکومتی نیازمند به اپوزیسیون منتقد و فعال است. حکومتی‌ها حتی اگر توانا نیز باشد باز هم نواقصی دارد که نیاز به انتقاد دارد و دولت‌مردان از دیدن آن عاجزند. در این صورت اپوزیسیون نیاز است که این کاستی‌ها مشاهده کرده برای اصلاح آن وارد کار شوند. حکومت‌های دمکراتیک باید منتقد داشته باشد. موجودیت اپوزیسیون یک امر الزامی است.
شوربختانه در قانون اساسی کشور هیچ‌بندی در مورد اپوزیسیون وجود ندارد. قانون اساسی در مورد اپوزیسیون خاموش است. هر چند که عملکرد اپوزیسیون هم با نواقصی همراه بوده است و این موضوع سبب گردیده که حکومت بی‌توجه به انتقاد اپوزیسیون به راه خود برود.
رایج‌ترین اپوزیسیون را در افغانستان احزاب سیاسی تشکیل می‌دهند. در ۱۵ سال اخیر این احزاب سیاسی بوده که در نقش اپوزیسیون از کنش حکومت‌ها انتقاد کرده‌اند.