خبرگزاری دید: بر اساس آمار بالا مهاجرین بازگشته، اولویت اصلی در برنامه‌های حمایتی را دارند و باید در صدر سیاست‌گذاری‌ها و اقدامات نهادهای دولتی، نهادهای بین‌المللی و سازمان‌های مردم‌نهاد قرار گیرند.
با توجه به شرایط پیچیده اجتماعی، اقتصادی و امنیتی افغانستان، شناسایی و اولویت‌بندی گروه‌هایی که نیازمند حمایت فوری هستند، نقش کلیدی در برنامه‌ریزی‌های ملی و بین‌المللی برای توسعه انسانی و کمک‌رسانی ایفا می‌کند. بر اساس آمار ارائه‌شده در تازه‌ترین نظرسنجی خبرگزاری دید، نیازمندان به حمایت فوری در جامعه افغانستان به شرح زیر هستند:
الف) مهاجرین بازگشته به کشور: ۴۵٪
ب) زنان بی‌سرپرست: ۲۲٪
ج) کودکان بازمانده از تحصیل: ۲۲٪
د) معلولین جنگی: ۱۱٪
تحلیل داده‌ها
- مهاجرین بازگشته به کشور (۴۵٪) ـ گروه اولویت‌دار
از نظر شرکت‌کنندگان در نظرسنجی خبرگزاری دید، بیشترین سهم از نیاز به حمایت فوری، متعلق به مهاجرینی است که پس از سال‌ها دوری از وطن به کشور بازگشته‌اند. این گروه با چالش‌هایی چون نبود مسکن، اشتغال، خدمات بهداشتی و نبود زیرساخت‌های اجتماعی روبرو هستند. همچنین بسیاری از آن‌ها فاقد مدارک هویتی معتبر یا تحصیلات لازم برای ادغام مؤثر در جامعه هستند.
به نظر می‌رسد که تأکید بر حمایت از این گروه می‌تواند از ایجاد نارضایتی‌های گسترده، بحران‌های اجتماعی و حتی موج‌های مهاجرت معکوس جلوگیری کند.
- زنان بی‌سرپرست (۲۲٪)
زنان بی‌سرپرست، به‌ویژه در مناطق جنگ‌زده و سنتی افغانستان، با سطح بالایی از فقر، تبعیض و فقدان امنیت مواجه‌اند. این قشر، اغلب بدون حامی مالی یا اجتماعی هستند و نداشتن دسترسی به منابع درآمدی پایدار، آن‌ها را در وضعیت بحرانی نگه می‌دارد. ارائه برنامه‌های حمایتی اقتصادی، آموزشی و حقوقی برای این گروه ضروری است. - کودکان بازمانده از تحصیل (۲۲٪)
تحصیل، کلید توسعه پایدار و رهایی از فقر است. بازماندن ۲۲ درصد از کودکان از آموزش، تهدیدی جدی برای آینده افغانستان به شمار می‌رود.
فقر، ناامنی، مهاجرت، تبعیض جنسیتی و فقدان زیرساخت‌های آموزشی از عوامل کلیدی در بازماندن این کودکان از تحصیل هستند. سرمایه‌گذاری در آموزش ابتدایی و متوسطه می‌تواند چرخه فقر را در نسل‌های آینده قطع کند.
- معلولین جنگی (۱۱٪)
معلولین جنگی، اگرچه از نظر کاربران شرکت‌کننده در نظرسنجی خبرگزاری دید، درصد کمتری از نیازمندان را تشکیل می‌دهند، اما نیازهای خاص و مزمنی دارند. بسیاری از آنان با ناتوانی جسمی دائمی، مشکلات روانی و بیکاری مزمن مواجه‌اند. دسترسی به خدمات درمانی، توان‌بخشی و اشتغال حمایتی برای بازگشت آن‌ها به زندگی عادی حیاتی است.
نتیجه‌گیری
بر اساس آمار بالا مهاجرین بازگشته، اولویت اصلی در برنامه‌های حمایتی را دارند و باید در صدر سیاست‌گذاری‌ها و اقدامات نهادهای دولتی، نهادهای بین‌المللی و سازمان‌های مردم‌نهاد قرار گیرند. در کنار آن، حمایت همزمان از زنان بی‌سرپرست و کودکان بازمانده از تحصیل نیز باید در دستور کار قرار گیرد؛ زیرا این دو گروه تأثیرات مستقیم و بلندمدت بر بافت اجتماعی و آینده کشور دارند.