مترجم: سید طاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: حکومت سرپرست طالبان به دنبال به‌رسمیت شناخته شدن، از جمله عضویت در سازمان‌ملل هستند. افغانستان برای احیای اقتصادی که به زانو در آمده است، به‌شدت به معاملات تجاری نیاز دارد. با این حال، غیرقابل قبول است که جامعه بین‌المللی عملاً شرایط طالبان را پذیرفته باشد و هیچ گفت‌وگوی رسمی در مورد ممنوعیت آموزش برای زنان و دختران وجود نداشته باشد.
سه سال پس از تسلط طالبان بر افغانستان، تبعیض سیستماتیک علیه دختران و زنان، از جمله خشونت بیداد می‌کند. دختران پس از رسیدن به سن ۱۲ سالگی از تحصیل محروم می‌شوند و زنان از اکثر مشاغل، از جمله همه اشکال تحقیق و تدریس منع می‌شوند. فهرست ممنوعیت‌های زنان به گونه‌ای گسترش یافته است که شامل سخنرانی یا صحبت کردن در ملاء‌عام نیز می‌شود.
حدود ۱۳۰ زن به تازگی در کنفرانسی در تیرانا، آلبانیا شرکت کردند؛ بزرگ‌ترین گردهمایی عمومی زنان افغانستان که برای بحث در مورد این بحران گردهم آمدند. یکی از نمایندگان به گاردین گفت: “در کشور مان اکنون مانند زندانیان زندگی می‌کنیم.”
این وضعیت تکان‌دهنده با این واقعیت بدتر می‌شود که جامعه بین‌المللی هیچ سازوکار رسمی یا ابتکاری برای گفت‌وگو با طالبان در مورد بازگرداندن دختران و زنان به سالن‌های سخنرانی، کتاب‌خانه‌ها و آزمای‌شگاه‌ها ندارد. ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه سازمان ملل در امور افغانستان، در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی در ۲۲ آگست گفت که هیچ گفت‌وگوی رسمی بین طالبان و جامعه جهانی برای بازگرداندن دختران و زنان به تحصیل وجود ندارد. او گفت: «مشکل اصلی این است که چرا هیچ گروه کاری [میان طالبان و سایر کشورها] برای بررسی حقوق بشر و حقوق زنان وجود ندارد.»
این امر در واقع بسیار آشکار است و آنچه محققان و سازمان‌های حقوق بشری گفته‌اند را تایید می‌کند؛ رهبران جهان اهمیتی که به سایر موضوعات می‌دهند، به حقوق دختران و زنان نسبت نمی‌دهند. طالبان ورود بنت را به این کشور ممنوع کرده است.
این وضعیت در کل کاملا غیر قابل قبول است. تداوم محرومیت از حقوق همچنین برخلاف توصیه آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، به شورای امنیت این سازمان است. در نوامبر گذشته، گوترش به اعضای این شورا گفت که طالبان برای به‌رسمیت شناخته شدن به‌عنوان حکومت قانونی افغانستان به رعایت قوانین بین‌المللی، از جمله دادن حق تحصیل و کار بدون محدودیت به زنان، نیاز دارد.
این روند دیگر نمی‌تواند ادامه یابد. اگر چنین شود، جامعه بین‌المللی در آپارتاید جنسیتی همدست خواهد شد. آپارتاید جنسیتی ممکن به زودی از سوی سازمان ملل به عنوان جنایت علیه بشریت طبقه‌بندی شود.
بر اساس داده‌های منتشر شده توسط سازمان علمی و فرهنگی یونسکو، از زمان تسلط طالبان، تعداد دانشجویان در ۱۶۷ دانشگاه دولتی و خصوصی و موسسه تحصیلات عالی به نصف کاهش یافته است، یعنی از ۴۳۰هزار به ۲۰۰ هزار دانشجو از سال ۲۰۲۱ به این طرف. داده‌های یونسکو نشان می‌دهد که بیش از ۲.۵ میلیون دختر در حال حاضر از تحصیل بازمانده‌اند و اگر ممنوعیت تحصیل ادامه یابد، این تعداد تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۴ میلیون نفر افزایش خواهد یافت.
هیچ کشوری طالبان را به عنوان حکومت قانونی افغانستان به رسمیت نمی‌شناسد و سازمان ملل نیز این کار را انجام نمی‌دهد. اما این بدان معنا نیست که روابط منجمد شده است. برعکس، کشورها به راه‌اندازی مجدد تجارت و دیپلماسی با این کشور شروع کرده‌اند. هفته گذشته، کار روی خط لوله‌ای که گاز ترکمنستان را به هند می‌فرستد در افغانستان آغاز شد.
همچنین گزارش شد که طالبان به دنبال خرید تجهیزات نظامی از روسیه هستند. چین نیز به طالبان کمک می‌کند تا به برخی از بزرگ‌ترین ذخایر مس جهان در جنوب شرق کابل دسترسی پیدا کند. در حقیقت، این فرصت از دست رفته است که این ابتکارات مشروط به هیچ حرکتی در زمینه ممنوعیت آموزش نیست.
مذاکرات جداگانه‌ای به میزبانی سازمان ملل و قطر شد. اما در اینجا نیز میزبانان با خواسته‌های طالبان مبنی بر این‌که هیچ نماینده‌ای از سازمان‌های زنان وجود نداشته باشد و دستور کار این گفت‌وگوها را کنار بگذارد، موافقت کردند. طالبان به دنبال به‌رسمیت شناخته شدن، از جمله عضویت در سازمان ملل هستند. افغانستان برای احیای اقتصادی که به زانو در آمده است، به‌شدت به معاملات تجاری نیاز دارد. با این حال، غیرقابل قبول است که جامعه بین‌المللی عملاً شرایط طالبان را پذیرفته باشد و هیچ گفت‌وگوی رسمی در مورد ممنوعیت آموزش برای زنان و دختران وجود نداشته باشد.
باید مکانیزمی برای گفت‌وگو با اهداف، جلسات برنامه‌ریزی شده و جدول زمانی توافق شده، وجود داشته باشد. اگر آموزش حتی در دستور کار نباشد، به سختی می‌توان دید چگونه پیشرفت حاصل می‌شود. بنت در گزارش خود به سازمان ملل در ۹ سپتمبر گفت: “به نظر می‌رسد طالبان مسیری را در پیش گرفته اند که فقط به شرایط وحشتناک اواخر دهه ۱۹۹۰ باز می‌گردد.” جامعه جهانی باید متحد شود و از بانوان افغانستان دفاع کند.
منبع: نیچر – Nature
