غزه، زیر سایه آتش‌بس؛ زخمی که التیام نمی‌یابد

مترجم: سید طاهر مجاب – خبرگزاری دید

خبرگزاری دید: غزه به صحنه‌ای تبدیل شده است که در آن هر تراژدی خط داستانی خود را دنبال می‌کند- رنج، اوج و آتش‌بس. ما به عنوان قهرمان، شهید، نماد مقاومت و یا قربانی ظلم به تصویر کشیده می‌شویم. اما حقیقت بسیار پیچیده‌تر است.

اکنون که روی آتش‌بس در غزه توافق شده است، بمب‌ها از بین خواهند رفت و جهان نفس راحتی خواهد کشید. برای صلح، جشن‌هایی برگزار می‌شود، حتی اگر موقتی باشد. ملت‌ها به پشت یکدیگر دست می‌زنند و رسانه‌ها به‌سمت روند بحران بعدی خواهند رفت. با این حال، برای آن دسته از ما که جان سالم بردیم، جنگ به پایان نرسیده است – فقط تغییر کرده است.
برای ما، جنگ خیلی پیش از ۷ اکتوبر ۲۰۲۳ آغاز شد و در خاکستر جایی که زمانی خانه ما بود ادامه دارد. آتش‌بس جهان مکثی ساختگی در عذاب بی‌پایان ماست. جهان به‌دنبال راه‌حل خود است؛ راه‌حل سریع برای تسکین وجدان، اما برای ما، آتش‌بس فقط لحظه‌ی زودگذر دیگر در تاریخ طولانی نسل‌کشی، محروم‌سازی و پاکسازی است.

بمب‌ها فقط ساختمان‌های غزه را منفجر نکردند، جوهر ما را پاک کردند. نیروهای اشغال‌گر اسرائیلی نه تنها خانه‌های ما را ویران کردند بلکه خاطرات ما را غیرقانونی اعلام کردند. آن‌ها خیابان من، زمین‌های خانواده‌ام و حتی قبرستانی را که اجدادم در آن آرام خوابیده بودند، گرفتند و همه آن را به یک “منطقه نظامی” تبدیل کردند.

اکنون، مکانی که تاریخ و هویتم را در خود جای داده گم شده است، زیر لایه‌های آوار و کنترل نظامی سرد و بی‌رحم، مدفون شده است. درختانی که زمانی ما را در برابر آفتاب تابستان محافظت می‌کردند، اکنون خرد شده‌اند و ریشه‌های‌شان قطع شده است. اتاق من، جایی که خورشید غروب دیوارها را با رنگ‌های طلایی رنگ‌آمیزی می‌کرد، دیگر وجود ندارد. این فقط تخریب یک مکان نیست؛ تخریب خاطره، خانه، خانواده و تاریخ است.

این پاک‌سازی صرف یک عارضه جانبی جنگ نیست. تلاش حساب‌شده برای گسستن پیوند بین مردم و سرزمین‌شان است تا هویت را از ما سلب کند تا در روایت جهانی قربانیان بی‌چهره و بی‌نام شویم. جهان هرگز خواستار داستان ما نشده بود و اکنون می‌خواهد ما را فقط به‌عنوان قربانیان و اعداد به یاد بیاورد.

داستان واقعی غزه در زیر آوار گم شده است و محاسبات سیاسی گسترده‌تری که بر وجود آن حاکم است، تحت الشعاع قرار گرفته است.
رنج ما برای مخاطب بین‌المللی قابل هضم است، در حالی که زیان‌های عمیق‌تر و درناک‌تر در زیر سطح پنهان است.

قطع‌نامه دروغین آتش‌بس
در حالی که جهان آتش‌بس را جشن می‌گیرد، ما باید معنای آن را زیر سوال ببریم. واقعاً برای ما در غزه چه معنایی دارد؟
این پایان جنگ نیست. این فقط آرامش موقت در خشونت است.
نه ویرانی را از بین می‌برد و نه زخم‌هایی را که بر ما وارد شده، التیام می‌بخشد.
آتش‌بس چیزی بیش از یک عملکرد جهانی نیست، سیگنالی که نشان می‌دهد جهان برای آرام کردن وجدان خود به اندازه کافی تلاش کرده است. اما برای ما چیزی جز یک وقفه در تراژدی بی‌پایان نیست.

وقتی بمب‌ها متوقف می‌شوند، تراما از بین نمی‌رود.
خیابان‌ها غرق در آوار است. آب مسموم هنوز در بدن ما جاری است و خاطرات سمی بمباران‌ها مانند بیماری نامرئی باقی مانده است.
ما به حالت عادی برنمی‌گردیم – ما با نوع جدیدی از هستی سازگار می‌شویم؛ وجودی که از خرابه‌های گذشته ما و عدم اطمینان از آینده‌‌ی مان متولد می‌شود.

آتش‌بس خسارت خانه‌ها، جان‌ها و اعضای خانواده را جبران نمی‌کند. آن چیزی که از بین رفته است را بر نمی‌گرداند. نه آبرویی را برمی‌گرداند و نه بر زخم‌های آوارگی مرحم می‌نهد.
برای جهان، آتش‌بس پایان داستان است، قطع‌نامه‌ای که به مخاطب اجازه می‌دهد ورق را برگرداند. اما برای ما، این فقط سکوت دیگری است، فصل دیگری از داستانی که هرگز واقعاً تمام نمی‌شود. بمب‌ها ممکن است متوقف شوند، اما زخم‌هایی که به جا می‌گذارند همچنان به خونریزی ادامه می‌دهند.

و سکوتی که در پی می‌آید، صلح نیست، بلکه سکوت کرکننده‌ی زندگی‌هایی است که در هاله‌ای از ابهام مانده و منتظر شروع دور بعدی خشونت هستند.

جامعه بین‌المللی غزه را به یک رویداد تقلیل می‌دهد: منظره‌ای از رنج که در تیترها و صداها مصرف می‌شود، گویی زندگی ما چیزی بیش از یک روایت تراژیک با طرحی قابل پیش‌بینی نیست. غزه به صحنه‌ای تبدیل شده است که در آن هر تراژدی خط داستانی خود را دنبال می‌کند – رنج، اوج و آتش‌بس. ما به عنوان قهرمان، شهید، نماد مقاومت و یا قربانی ظلم به تصویر کشیده می‌شویم. اما حقیقت بسیار پیچیده‌تر است.

درد ما به نمادها تقلیل می‌یابد، رنج ما تصویر تلقی می‌شود تا واقعیت وحشیانه زندگی. پشت هر تیتر انسانی است در حال زندگی غیرقابل تصور. تیتر، آتش را بدون نمایش افرادی نشان می‌دهد که پشت سرشان می‌سوزند.

خونریزی ممکن است متوقف شود، اما لکه‌ها هرگز از دست ما پاک نمی‌شوند. اجساد ممکن از خیابان‌ها پاک شوند، اما تصویرها هرگز از ذهن ما محو نمی‌شوند. جهان با این تصور که مشکل را با آتش‌بس حل کرده‌اند به پیش خواهد رفت، اما برای ما این فقط دروغی دیگر در تاریخ طولانی بی‌تفاوتی است.

نویسنده: روآ شملخ

منبع: موندویس – Mondoweiss