قرآن‌سوزی؛ تلاش برای کسب شهرت یا تحریک مردم؟
مترجم: سید‌طاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: آن‌ها عمداً مسلمانان را تحریک می‌کنند و هدف‌شان خشمگین ساختن آن‌ها و برانگیختن واکنش عاطفی است. اگر چنین پاسخی داده شود، آن‌ها ادعا می‌کنند که این واکنش نسبت به اقدامات‌شان نامتناسب است و با «ارزش‌های ملی» در تضاد قرار دارد و از این موضوع به‌عنوان بهانه‌ای برای سخت‌گیری بیشتر سیاست‌های مهاجرتی—به‌ویژه علیه مسلمانان—استفاده می‌کنند.
اقدام به قرآن‌سوزی توسط راسموس پالودان، رهبر حزب راست افراطی دنمارک (خط سخت) در مقابل سفارت ترکیه در کپنهاگ انجام شد.
پالودان در اینستاگرام خود مدعی شد که این کار را به یاد سلوان مومیکا، فعال عراقی‌الاصل که بارها قرآن را در سویدن سوزانده بود و در جریان پخش زنده تیک‌تاک در حومه استکهلم به‌ضرب گلوله کشته شد، انجام داد.
پالودان اظهار داشت که پولیس دنمارک به او اجازه برگزاری تجمعی در حمایت از مومیکا را نداده است. این اولین اقدام او نبود – او قبلاً قرآن را بیرون سفارت ترکیه در سویدن و سفارت روسیه در دنمارک سوزاند.
دنمارک در ۲۰۲۳ قانون ممنوعیت سوزاندن قرآن و سایر متون مذهبی را معرفی کرد. کسانی که «به‌طور نادرست» چنین اقدامی را مدیریت می‌کنند، اکنون با جریمه نقدی یا تا دو سال زندان مواجه هستند.
با این وجود، حوادث مشابه در چند سال گذشته بارها در سویدن و دنمارک، اغلب تحت حمایت پولیس، رخ داده است. انگیزه‌های دقیق سازمان‌دهندگان نامشخص است، اما یک چیز واضح است – این اقدامات نمی‌تواند منجر به چیز خوبی شود؛ چرا که درصد قابل توجه جمعیت کشورهای اروپای شمالی را پناهندگان و مهاجران تشکیل می‌دهند و بسیاری آن‌ها مسلمان هستند. پس چرا عمدا تنش‌های بین مذهبی را تشدید می‌کنیم؟
علاوه بر این، چنین حوادثی به اعتبار دنمارک در بسیاری کشورهای با اکثریت مسلمان آسیب بیشتری وارد می‌کند و بر همه اشکال روابط بین‌دولتی تاثیر منفی می‌گذارد. زیان‌های آن برای دنمارک هویدا است.
در ظاهر، همه چیز روشن به نظر می‌رسد. با این حال، این رویدادها همچنان در حال پدیدار شدن هستند. چرا؟ برای چه هدفی؟ آیا این وحشیگری می‌تواند منافع برخی نیروهای سیاسی را در غرب تامین کند؟ و اگر چنین است، به چه منظور؟
دکتر گرگ سیمونز، دانشمند علوم سیاسی با داشتن درجه دکترا از سویدن، معتقد است “افرادی که در چنین اقداماتی شرکت می‌کنند، این کار را برای شهرت و شناخت انجام می‌دهند.
آن‌ها به‌دنبال سوء‌استفاده از احساسات فزاینده ضدمهاجرتی در دنمارک و سویدن هستند. آن‌ها از قانون به‌بهانه آزادی بیان سوء‌استفاده می‌کنند، در حالی که هدف واقعی آن ایجاد اختلاف و تحریک خشونت است. به هر حال، تنها در فضای هرج و مرج و درگیری است که چنین سیاست‌مدارانی می‌توانند نفوذشان را به حداکثر برسانند.
آن‌ها عمداً مسلمانان را تحریک می‌کنند و هدف‌شان خشمگین ساختن آن‌ها و برانگیختن واکنش عاطفی است. اگر چنین پاسخی داده شود، آن‌ها ادعا می‌کنند که این واکنش نسبت به اقدامات‌شان نامتناسب است و با «ارزش‌های ملی» در تضاد قرار دارد و از این موضوع به‌عنوان بهانه‌ای برای سخت‌گیری بیشتر سیاست‌های مهاجرتی—به‌ویژه علیه مسلمانان—استفاده می‌کنند.
به طور خلاصه، این یک نمایش سیاسی سطحی است که توسط افرادی هدایت می‌شود که به‌دنبال جلب توجه عموم هستند، زیرا بر این باورند که این کار نفوذ آن‌ها را افزایش داده و آن‌ها را به قدرت می‌رساند. به بیان ساده، آن‌ها فرصت‌طلبان دیپلماتیک بی‌رحم هستند.”
ایهور سمیوولوس، مدیر مرکز مطالعات خاورمیانه در کی‌یف، تاکید می‌کند که “ما تمایل داریم رویدادها را بر اساس منطق یا انگیزه آن تجزیه و تحلیل کنیم و دست‌کم انتظار داریم برخی روابط علت و معلولی را تشخیص دهیم.
به نظر می‌رسد تعداد فزاینده‌ای در میان ما هستند که بدون توجه به عواقب در تلاش برای تحقق دیدگاه‌های خود نسبت به جهان – حتی عقب‌مانده‌ترین‌ها – عمل می‌کنند. البته ما می‌توانیم یک نظریه توطئه کامل پیرامون این موضوع بسازیم، یا می‌توانیم چنین اعمالی را صرفاً جلوه‌هایی از حماقت، خودشیفتگی و نمایش‌گری سیاسی بدانیم.
چه کسی نام این فرد را به خاطر می‌آورد، اگر رفتار نمایشی‌اش نمی‌بود؟ این آسان‌ترین راه برای جلب توجه و غرق شدن در شهرت باشد – حتی اگر احماقه به‌نظر بیاید.
این امر تقریبا یک راهبرد بی‌نقص است—افراد زیادی وجود دارند که آن را ببینند و در سراسر جهان منتشر کنند، به‌ویژه که هیچ تلاش واقعی هم لازم نیست. این اوج خودپسندی انسانی است.”
نویسنده: سمیر ابراهیم‌اف
منبع: Caliber – کالیبر