استراتژی آینده امریکا در افغانستانِ طالبانزده؛ تعامل مشروط یا انزوا؟
خبرگزاری دید: هرگونه بازگشت دیپلماتیک یا امتیازدهی به طالبان باید همراه با دستاوردی مشخص برای امریکا باشد؛ از جمله تضمین حق آموزش دختران و بهبود وضعیت حقوق زنان.
رونالد ای. نیومن، سفیر پیشین امریکا در کابل، در مطلبی خروج ایالات متحده از افغانستان را «وحشتزدگی» دانسته و تأکید میکند که امریکا میتوانست با هزینه کمتر و همراهی متحدانی چون آلمان و بریتانیا حضور محدود خود را ادامه دهد.
به باور او، خروج کامل و حتی تعطیلی سفارت امریکا خلأ دیپلماتیک ایجاد کرده که بهضرر واشنگتن تمام شده است. او تجربه جنگ ویتنام را یادآور میشود و معتقد است همانطور که امریکا پس از دههها توانست با هانوی [پایتخت ویتنام] روابط بسازد، در افغانستان نیز باید راهی برای حفظ کانالهای ارتباطی پیدا کند.
نیومن بر گفتگوی مشروط با طالبان برای مقابله با تهدیدهایی مانند داعش خراسان تأکید میکند؛ زیرا به باور او، منافع مشترکی هرچند محدود وجود دارد. با این حال، هرگونه بازگشت دیپلماتیک یا امتیازدهی به طالبان باید همراه با دستاوردی مشخص برای امریکا باشد؛ از جمله تضمین حق آموزش دختران و بهبود وضعیت حقوق زنان. او هشدار میدهد که تعامل بدون شرط میتواند به معنای مشروعیتبخشی به حکومتی باشد که آزادی رسانهها، فعالیت سیاسی و حقوق زنان را از بین برده است.
افغانستان امروز با چالشهای متعددی دستوپنجه نرم میکند: فقر شدید که طبق آمار سازمان ملل ۹۷ درصد جمعیت را دربرمیگیرد، تحریمها و مسدودشدن داراییهای بانکی، بازگشت صدها هزار مهاجر، و فجایع طبیعی مانند زلزله مرگبار شرق کشور.
در همین حال، روسیه طالبان را به رسمیت شناخته اما نفوذ محدودی دارد؛ چین سفارت خود را باز نگه داشته ولی از شناسایی رسمی خودداری میکند؛ و هند نیز با احتیاط عمل میکند.
نیومن یادآور میشود که امریکا طی ۲۰ سال حضور در افغانستان دستکم ۱۰ سیاست متفاوت را اتخاذ کرد که هر یک کمتر از دو سال دوام آورد و هرگز هدف نهایی خود را دموکراسی قرار نداد؛ دموکراسی فقط ابزاری برای ایجاد دولتی باثبات در نظر گرفته شد.
امروز پرسش اساسی این است که امریکا در برابر طالبان چه راهبردی برگزیند: فشار و انزوا، یا تعامل محدود و مشروط برای حفظ امنیت و منافع.
ترجمه و تلخیص: سید طاهر مجاب – خبرگزاری دید
نویسنده: رونالد نیومن
منبع: دیپلمات – Diplomat