امریکا فوراً باید افغانستان را ترک کند

«ریچارد هالبروک» یادداشت مخفی به هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه امریکا در مورد جنگ افغانستان زیر عنوان «این چگونه پایان می یابد؛ در جستجوی یک سیاست» نوشت. هالبروک بعداً در همان سال فوت کرد. کلینتون در سال ۲۰۱۳ رفت و تیم ترامپ حالا در قدرت است و استراتژی را دنبال می‌کند که بارها شکست خورده است.

در سال ۲۰۱۰ میلادی، دیپلمات «ریچارد هالبروک» یادداشت مخفی به هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه امریکا در مورد جنگ افغانستان زیر عنوان «این چگونه پایان می یابد؛ در جستجوی یک سیاست» نوشت. هالبروک بعداً در همان سال فوت کرد. کلینتون در سال ۲۰۱۳ رفت و تیم ترامپ حالا در قدرت است و استراتژی را دنبال می‌کند که بارها شکست خورده است. در حال حاضر جنگ در شانزدهمین سال خود است و هیچ کس نمی‌تواند سوال هالبروک را پاسخ دهد، مگر این‌که بگوییم شاید سیاست وی تنها اجتناب از شکست بوده – تقریباً یک دلیلی که ارزش مردن را داشته است -. البته هیچ کس این را نمی‌گوید، در عوض مایک پنس معاون ترامپ در سفری به کابل در ماه دسمبر گفته است:« ما اینجا هستیم تا این را خاتمه دهیم.» به نظر می‌رسد کابل هم لاف سیاست‌مداران امریکایی را می‌زند. آن‌ها یک یا دو بار با هلیکوپتر سیاحت می‌کنند و به زمین می‌نشینند، سپس اعلان می‌کنند که ایالات متحده اینجاست تا این کار سخت و دشوار را انجام دهد. حتی باراک اوباما که قدرت را به دست گرفت، گفت که قصد دارد به مشارکت امریکا در افغانستان پایان دهد و اعلام کرد تا زمانی که افغانستان روی پای خود ایستاده شود،‌ با این کشور هستیم. ما هنوز منتظریم.

مشکلات، چالش‌ها، ناراحتی‌ها و تلاش‌های جدی برای پیروزی در جنگ – اول برای جواب دادن به القاعده که در ماه سپتمبر سال ۲۰۰۱ میلادی آمد و بعداً از بین بردن طالبان به خاطر پناه دادن به اسامه بن لادن و سازمان تروریستی‌اش(القاعده)، گرچه خیلی خوب نه اما به اندازه کافی در کتاب جدید «استیو کول» تحت عنوان «ریاست S» گنجانیده شده است. عنوان این کتاب بسیار مهم است، زیرا این کتاب در مورد آنچه که ما در مورد جنگ افغانستان می‌گوییم، همان قدر که در باره افغانستان است، در مورد پاکستان نیز است. «ریاست S» یک واحد بسیار محرمانه از بخش استخبارات ارتش پاکستان است که به نظر می‌رسد سرگرم ادامه دادن جنگ در افغانستان است.
دولت ترامپ رویکرد خوبی نسبت به افغانستان داشته و به تازه گی کمک‌هایش را به پاکستان کاهش داده و معتقد است که نباید به پاکستان به خاطر پناه دادن به طالبان که هرزگاهی امریکایی‌ها را می‌کشد، جایزه داده شود. با پاکستان نمی‌شود بازی کرد، چون یک کشور هسته‌ای است، اما همان طور که «کول» توضیح داده، فقط به خاطر این که دروغ می‌گوید، مستحق تنبیه است.
رویکرد مهم دیگر رییس جمهور این بود که باید از افغانستان خارج شد. وی در سال ۲۰۱۲ نوشت:« بودن در افغانستان کاملاً بیهوده است. وقت آمدن به خانه است.» سپس، ترامپ رییس جمهور شد و توسط کسانی که جنرالان را باز می‌خواند، ربوده شد. بسیاری آن‌ها در افغانستان خدمت کرده بود و حاضر نبودند این کشور را ترک کنند. برخی آن‌ها دوستان و عزیزان شان را در آنجا از دست داده بودند. بدیهی است که آن‌ها می خواستند باقی بمانند و فرصتی به دولت کابل برای زنده ماندن دهند. توافق کمی در این زمینه بود، اما یک نقطه واحد وجود دارد:
اگر ایالات متحده خارج شود، طالبان برنده خواهند شد

هیچ کس نمی‌خواهد این اتفاق بیفتد، اما ما این کار را قبلا انجام داده ایم. ایالات متحده در سال ۱۹۷۵ ویتنام را ترک کرد و پیامدهای وحشتناکی برای ویتنامی‌های طرفدار امریکا رقم خورد، اما ما کاری را انجام دادیم که باید انجام می‌دادیم. ما نمی‌توانستیم برنده شویم. به همین ترتیب، ایالات متحده پس از یک توافق‌نامه با کرد‌های عراق که به آن‌ها کمک می‌کرد وطن خود را پایه‌گذاری کنند، در سال ۱۹۷۲ میلادی این منطقه را ترک کرد. زمانی که شاهی مجاور، ایران تصمیم گرفت به تحریکات خود در عراق پایان دهد، کردها را فروخت و از ایالات متحده خواست که همین کار را انجام دهند. ما اطاعت کردیم.
کتاب کول قانع کننده است، نه فقط به خاطر این که در هر صفحه آن یک خطای دیگر، دروغ یا اشتباه غیر قابل تصور وجود دارد. اول این که در امریکا فهم کمی نسبت به بدگمانی پاکستان نسبت به هند و نیز تمایل این کشور برای شرکت در یک نوع وحشی‌گری مانند حملات لشکر طیبه در ممبئی سال ۲۰۰۸ و قتل عام صدها نفر، وجود دارد. مشکل است باور کنیم که ملتی قتل عام مهمانان هوتل و سیاحتگران را پشتیبانی کند. پاکستان چالش های خود را دارد، اما این یک گنداب اخلاقی است.
به همان اندازه، نامه‌های امریکایی‌ها قانع کننده است که تصمیم به آمدن به افغانستان می‌گیرند؛ زیرا این کشوری است که نیاز به کمک دارد. فداکاری و اغلب درخشش مطلق امریکایی‌ها – نظامی و غیر نظامی – مایه خوشی و به نوعی تعجب برانگیز است. مرگ آن‌ها اغلب پیش بینی شده است، اما زمانی که آن‌ها می‌میرند که گاهی اوقات توسط دوستان افغان شان بی‌هیچ دلیل واضحی کشته می‌شوند، مأموریت آن‌ها با خون این مردان و زنان توسط رییس جمهور جورج دبلیو بوش، اوباما و در حال حاضر ترامپ مطرح می‌شود.
«سن بار بارا» در آن زمان، در سال ۲۰۱۲ میلادی بعد از این که یکی از همکارانش توسط یک راننده افغان پشت میز دفترش کشته شد، گفت:« ما با نیت خوب آمده بودیم.» او درست می‌گفت، حالا دوباره وقت آن است که با بهترین نیت، افغانستان را ترک کنیم.
منبع: واشنگتن‌پُست