مترجم: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: در شرایط کنونی، بیش از نیمی از جمعیت افغانستان از حقوق اولیه شان محروم شده‌اند؛ امری که مشارکت زنان را در بحث‌های سیاست‌گذاری جهت تعیین آینده‌شان ضروری می‌سازد. این موضوع دیدگاه‌های مختلف گروه‌های تحت ستم و به حاشیه رانده‌شده، مانند زنان، جوانان، اقلیت‌ها و کسانی است که شایسته احترام و نمایندگی یکسان هستند. حقوق و حیثیت زنان افغانستان معامله سیاسی نیست، بلکه تنها راه حرکت به سوی تغییر معنادار و پایدار است.
در ۳۰ جون، فراتر از هزار روز از تعطیلی مکتب‌های متوسطه دخترانه و ۵۰۰ روز از فرمان ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه‌ها خواهد گذشت. سازمان ملل متحد میزبان نشست سالانه دوحه در قطر به تاریخ ۳۰ جون خواهد بود که در آن کشورها و نمایندگان ویژه از جمله سازمان ملل در مورد مسایل مختلف مربوط به افغانستان تبادل نظر خواهند کرد.
در حال حاضر، زنان افغانستان از فرصت تحقق رویاهای‌شان یا اشتغال محروم هستند. این موضوع فقر را تشدید می‌کند و توان زنان برای حمایت از خانواده‌های‌شان را از آنان می‌گیرد.
ایتلاف مدافعان موسوم به “با‌هم قوی‌تر” که متشکل از زنان از سراسر افغانستان و خارج از این کشور است روز چهارشنبه نامه‌ای را منتشر کرد و از آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، و همچنین نمایندگان ویژه و مقامات مسئول خواست تا جامعه مدنی افغانستان و زنان این کشور را در فهرست اشتراک کنندگان قرار دهد. این اقدام به دستیابی به “نتایج پایدار و عادلانه” کمک می‌کند.
طالبان قصد دارند با شرایط خود در نشست دوحه شرکت کنند. این بدان معناست که آن‌ها یک بار دیگر مردم افغانستان اعم از زن و مرد را ساکت می‌کنند تا از شنیده شدن صدای مخالف در مورد رویکردشان جلوگیری کنند.
به حاشیه بردن موضوعاتی که بیش از هز چیز بر افغانستان تأثیر می‌گذارد و این کشور را از پیشرفت باز می‌دارد، منجر به نشست‌ها و بحث‌های بی‌نتیجه خواهد شد.
رفتار طالبان با زنان و مشارکت آن‌ها باید موضوع محوری بحث باشد. این امر مقامات حاکم را نسبت به مردم پاسخگو می‌سازد.
مستثنی کردن زنان ناقض توافق‌نامه‌های حقوق بین‌الملل از جمله، منشور ملل متحد، اعلامیه حقوق بشر سازمان ملل متحد، قطع‌نامه ۱۳۲۵ شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد نقش مهم زنان در ترویج صلح و پایان دادن به منازعه، کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان، و کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است. این‌ها فقط شکل‌های گفتاری انتزاعی نیستند، بلکه اصولی هستند که باید در عمل رعایت شوند.
بنابراین، نشست دوحه لحظه حساسی برای جامعه بین‌المللی است. جامعه جهانی دو تصمیم در پیش رو دارد: آیا به زنان افغانستان گوش می‌دهد و یا این‌که رفتار آپارتاید جنسیتی طالبان با زنان افغانستان را مشخص کرده و آن را طبق قوانین بین‌المللی جرم‌انگاری می‌کند.
در شرایط کنونی، بیش از نیمی از جمعیت افغانستان از حقوق اولیه شان محروم شده‌اند؛ امری که مشارکت زنان را در بحث‌های سیاست‌گذاری جهت تعیین آینده‌شان ضروری می‌سازد. این موضوع دیدگاه‌های مختلف گروه‌های تحت ستم و به حاشیه رانده‌شده، مانند زنان، جوانان، اقلیت‌ها و کسانی است که شایسته احترام و نمایندگی یکسان هستند.
حقوق و حیثیت زنان افغانستان معامله سیاسی نیست، بلکه تنها راه حرکت به سوی تغییر معنادار و پایدار است.
نویسنده: آنسلما الینگ وود
منبع: بنیاد فمینست مجاریتی – Feminist Majority Foundation
