آینده زنان افغانستان!

داکترها، معلمان، وکلا و حتی زنانی که در قوای مسلح خدمت می‌کنند، منتظر وعده‌ و وعید‌های حکومت طا-لبان است. بیایید امیدوار باشیم تا راه‌حلی برای مسایل بشری افغانستان یافت شود

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
«هدا» دانشجویی که امیدوار است رشته انجنیری ساختمانی را در کابل از سر بگیرد، می‌گوید: «پس از چندین ماه در خانه نشستن، واقعاً خبر خوبی است. اما من می‌دانم که بسیاری از استادان افغانستان را ترک کرده‌اند».
بی‌بی‌سی در گزارشی گفت که از زمان کنترول طا-لبان در ماه اگست، ۲۲۹ استاد از سه دانشگاه بزرگ – کابل، هرات و بلخ – کشور را ترک کرده‌اند. فقط هدا نه، بلکه شمار زیاد زنان در افغانستان امیدوار هستند و سعی دارند مسیر آینده خود را ارزیابی کنند.
زنان در افغانستان دیگر خاموش نمی‌نشینند. آنها نیرویی برای پیشرفت هستند. از این پس به پسران یاد می‌دهیم که برای حقوق دختران قیام کنند و به دختران یاد می‌دهیم که قدر خود را بدانند و مبارزات زنان پیش از خود را به یاد بیاورند. مبارزه ادامه دارد و امید از بین نخواهد رفت.
بیش از یک قرن است که حاکمان و گروه‌های قومی افغانستان در مورد اینکه زنان باید چه کاری کنند و چگونه باشند، بحث می‌کنند. زنان حرف زیادی برای گفتن نداشته‌اند.
در طول دهه‌ها، زنان افغانستان در خانه‌ها حبس ماندند و از حقوق شان محروم، اما هر قانون ناعادلانه‌ای تلاش‌های آن‌ها را برای غلبه بر موانع اجتماعی و جست‌وجوی افق تازه شکست نداده است. مشکل در این نیست که آیا زنان افغان مشکل دارند یا خیر، بلکه در این است که هیچ کس در این مورد از آن‌ها سئوال نکرده است. آینده این زنان از سوی هر کسی که بر ملت حکومت می‌کند، تعیین شده است و همواره این قشر زنان هستند که بیشترین آسیب را می‌بینند.
در سال ۲۰۰۱، زمانی که ایالات متحده پس از حملات ۱۱ سپتمبر به افغانستان حمله کرد؛ یکی از توجیهات آن‌ها برای جنگ علیه طا-لبان «حقوق زنان» بود.
چهار دهه بعد – زنان افغانستان چه آینده‌ای دارند؟
پس از چهار دهه فراز و فرود، افغانستان بالاخره در حال بازگشت به مسیر اصلی خود بود. مکاتب اصلاح شده بود، آموزش مدرن در مکاتب و دانشگاه‌ها جریان داشت، کتابخانه‌ها پر از کتاب‌های جدید. زنان افغان سرانجام به زندگی عادی برگشته بودند که طا-لبان بار دیگر همه چیز را به عقب بردند. این بار نرم‌تر و تحمل‌پذیرتر. اما آیا طا-لبان تغییر کرده‌اند؟ همان‌طور که رسانه‌ها ادعا می‌کنند؟
زمانی که سرنوشت این کشور، حقوق بشر و حقوق زنان در دوحه مورد بحث قرار می‌گرفت، هیچ زنی در جلسه حضور نداشت. پس چگونه می‌توان در مورد حقوق زنان بحث کرد وقتی هیچ زنی در این جلسات اشتراک نداشت؟
حکومت جدید به آرامی راه خود را در خیابان‌های کابل باز کرد، این بار تروریزم حمام خون وجود نداشت، تنها تیراندازی به هوا برای جشن سرنگونی ایالات متحده. طا-لبان خوش‌پوش و دانشمند ممکن تغییر کرده باشند، اما آیا ایدیولوژی آن‌ها تغییر کرده است؟
در حالی که قلب زنان افغان در خانه‌های‌شان برای باز شدن مکاتب، از سرگیری مشاغل و سر و سامان دادن به زندگی روزمره شان می‌تپید، بار دیگر خبرهای ممنوعیت خروج زنان از خانه‌های‌شان به گوش رسید. هرچند امیر خان متقی سرپرست وزارت خارجه حکومت طا-لبان در کنفرانس اسلو اعلان کرد که مکاتب بازگشایی خواهد شد، از آن‌جایی کمبود منابع مالی دلیل اصلی بسته شدن نهاد‌های آموزشی خوانده شده است. اما سئوال اصلی این است که در صورت عدم پشتیبانی از حقوق زنان، چگونه حکومت جدید رسمیت بین‌المللی پیدا می‌کند. داکترها، معلمان، وکلا و حتی زنانی که در قوای مسلح خدمت می‌کنند، منتظر وعده‌ و وعید‌های حکومت طا-لبان است. بیایید امیدوار باشیم تا راه‌حلی برای مسایل بشری افغانستان یافت شود.