ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: آیا زمانی برای بایدن باقی مانده تا پیش از بازنشستگی از قدرت «پیروزی» مهم سیاست خارجی‌اش را در کارت امتیازش ثبت کند و شکست فاجعه‌بار خروج از افغانستان را جبران کند؟ دو احتمال آشکار به ذهن متبادر می‌شود: جنگ‌های جاری در اوکراین و غزه.
اعلام ناگهانی جو بایدن برای ختم کمپین انتخابات ریاست‌جمهوری، فضای سیاسی ایالات متحده را درست چند ماه قبل از انتخابات نوامبر متحول کرد. در حالی که سیاست خارجی به ندرت در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری برجسته می‌شود، اما شروع رکود سیاسی بایدن را می‌توان در خروج فاجعه‌بار از افغانستان دنبال کرد. با نزدیک شدن به سومین سالگرد خروج، صحنه‌های هولناک هرج و مرج و سردرگمی در کابل بازنگری خواهد شد و این فصل ناگوار در سیاست خارجی امریکا با ترک بایدن از سیاست تمام نخواهد شد.
بر اساس نظرسنجی گالوپ، اگرچه بایدن در آغاز دوره ریاست جمهوری‌اش از «دوره ماه عسل» برخوردار بود، اما محبوبیت او پس از خروج از افغانستان به طرز محسوسی کاهش یافت و از ۴۹ درصد در آغاز اگست ۲۰۲۱، یک ماه بعد به ۴۳ درصد کاهش یافت. یک سال بعد، محبوبیت او به ۳۸ درصد سقوط کرد و همچنان ادامه دارد.
بایدن در آن زمان، نتیجه گرفت که «تجربه بیست سال به ما نشان داده است که وضعیت امنیتی کنونی فقط این را تأیید می‌کند که «یک سال دیگر» جنگ در افغانستان راه‌حل نیست، بلکه دستوری برای حضور نامحدود در آنجا است.» هیچ مسیر روشنی برای «پیروزی» وجود نداشت، و هزینه‌های ادامه عملیات نظامی در افغانستان، به‌ویژه با توجه به منافع ملی رقابتی در اروپا (روسیه) و هند و اقیانوسیه (چین) بیشتر از منافع بود.
علاوه بر این، بایدن توافق‌نامه صلح ناقص افغانستان را از سلفش به ارث برد.این توافق شامل ضرب الاجل غیرممکن برای خروج تمام نیروهای امریکایی تا اول ماه می ۲۰۲۱ بود. اگرچه بایدن ضرب الاجل را تمدید کرد، اما برای برنامه‌ریزی، هماهنگی و اجرای عقب‌نشینی منظم زمان کافی نبود.
برخی استدلال می‌کنند که بایدن باید حضور نظامی اندک و پایدار را در افغانستان (حدود ۲ هزار و ۵۰۰ سرباز) حفظ می‌کرد. متأسفانه، طالبان احتمالاً این موضوع را لغو توافق‌نامه می‌دانستند و چالشی دلهره‌آور برای حفاظت از نیروهای امریکایی در این کشور به‌وجود می‌آمد.
در کاخ سفید، بایدن این انتخاب را با عبارات واضح‌تری توصیف کرد: «فقط واقعیت سردی وجود داشت که یا از توافق برای خروج نیروهای‌مان پیروی کنیم یا درگیری را تشدید کنیم و هزاران نیروی امریکایی دیگر را به نبرد در افغانستان بازگردانیم و با دلهره وارد دهه سوم درگیری شویم».
با این حال، کانگرس در حال بررسی عملیات عقب‌نشینی ناموفق است که منجر به کشته شدن ۱۳ سرباز امریکایی شد. کهنه سربازان درباره «شکست سازمانی در سطوح مختلف» شهادت دادند، احساسی که رهبران ارشد از جمله میلی و جنرال کنت مک‌کنزی، فرمانده سابق سنتکام، به اشتراک گذاشته بودند.
مایک مک‌کال، رییس کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان، به صراحت به این نتیجه رسید که “آنچه در افغانستان اتفاق افتاد، فروپاشی سیستماتیک دولت فدرال در هر سطح و یک شکست خیره کننده در رهبری دولت بایدن بود.”
در حالی که این رویدادها افغانستان را در چشم عموم (و حافظه جمعی) نگه می‌دارد، اما این پرسش را نیز مطرح می‌کند که آیا زمانی برای بایدن باقی مانده تا پیش از بازنشستگی از قدرت «پیروزی» مهم سیاست خارجی‌اش را در کارت امتیازش ثبت کند و شکست فاجعه‌بار خروج از افغانستان را جبران کند. دو احتمال آشکار به ذهن متبادر می‌شود: جنگ‌های جاری در اوکراین و غزه.
بایدن با واکنش فعال به تهاجم روسیه در اوکراین، به سرعت خود را از ناکامی در افغانستان دور ساخت. او به شدت از اوکراین در مقابل پیشروی‌های روسیه حمایت کرده است.
از سویی دیگر، به‌رغم انتقاد شدید داخلی (از جمله اعضای حزب سیاسی خودش)، بایدن حمایت قاطعانه ایالات متحده از اسرائیل را حفظ کرده است.
با این همه، رییس جمهور بعدی امریکا وارث طیف گسترده‌ای از چالش‌های سیاست خارجی خواهد بود که به انتخاب‌های دشوار و بده و بستان نیاز خواهد شد. اگرچه منافع و راهبرد ملی می‌تواند (و باید) این تصمیمات را هدایت کند، اما خروج از افغانستان یادآور پیامدهای سیاسی نیز است.
در حالی که سخنرانی احساسی رییس جمهور بایدن خطاب به ملت پایان کمپین مجدد انتخابات او را تایید کرد، اما بدبختی سیاسی او سال‌ها قبل با حوادث فاجعه‌بار در افغانستان و ننگ مرتبط با «شکست استراتژیک» آغاز شد.
اگرچه میراث سیاست خارجی او را می‌توان با حمایت تزلزل‌ناپذیر از دموکراسی و نظم جهانی، و همچنین تعهد پایدار به اتحادها و مشارکت‌ها در زمان درگیری و نااطمینانی بیش از حد استراتژیک مشخص کرد، اما او همیشه با این رویداد غم‌انگیز در تاریخ ایالات متحده همراه خواهد بود.
نویسنده: جیم کوک، استاد امور امنیت ملی در کالج جنگ نیروی دریایی امریکا
منبع: نشنل انترست – National Interest
