طالبان و روند صلح؛ آتش‌بس ضرورت ملی است
با توجه به سابقه طالبان در طفره رفتن از مصالحه و آرامش، چنین می‌پندارم که به آتش‌بس راضی نخواهد شد و در جریان مذاکرات نیز به خشونت ادامه خواهد داد.
با تایید رهایی ۴۰۰ زندانی خطرناک گروه طالبان توسط لویه جرگه مشورتی صلح، اکنون دیگر هیچ بهانه برای این گروه در روند صلح باقی نمانده است. همچنان لویه جرگه از این گروه خواسته که آتش‌بس کند.
اکنون با این دو فیصله لویه جرگه توپ به زمین گروه طالبان افتاده و این گروه را در مواجهه با دو مسئله اخلاقی قرار داده است.
بهانه تراشی و امتناع از آتش‌بس؛ دو مسئله است که باید گروه طالبان تکلیف خود را با آن روشن کند.
در گذشته هربار که از این گروه آتش‌بس خواسته شده، با بهانه کردن مسئله زندانیان از آن طفره رفته است، بار آخر نیز همین ۴۰۰ زندانی را بهانه قرار داده و آتش‌بس عید را تمدید نکرد.
اکنون اما با توجه به جایگاه سنتی لویه جرگه در ساختار اجتماعی افغانستان و لزوم تمکین در برابر خواست آن، گروه طالبان دو راه بیشتر ندارد، یا به فیصله و خواست جرگه گردن نهاده و دست کم به آتش‌بس دراز مدت راضی می‌شود، یا این که راه دوم را برگزیده و به خشونت ادامه می‌دهد.
در صورت عقد آتش‌بس(اگر انجام شود) حسن نیت و اعتماد میان طرفین درگیر بیشتر شده و یک گام بزرگ به سوی تامین صلح برداشته می‌شود، ولی در صورت ادامه جنگ، درواقع این گروه در مواجهه با خواست ملت قرار گرفته و منفورتر از پیش خواهد شد.
با توجه به سابقه طالبان در طفره رفتن از مصالحه و آرامش، چنین می‌پندارم که به آتش‌بس راضی نخواهد شد و در جریان مذاکرات نیز به خشونت ادامه خواهد داد.
در آن صورت بر دولت و متحدانش است که ضربات کوبنده‌ای بر این گروه وارد کنند تا از یک طرف آن را ناگزیر به پذیرفتن آتش‌بس و شرایط صلح نمایند و از جانب دیگر در جریان مذاکرات نیز از موضع قوت و قدرت حضور داشته باشد.
