فاجعه افغانستان؛ نگذارید بایدن تبرئه شود

کاخ سفید خوشحال خواهد شد اگر همه ما فراموش کنیم که خروج ایالات متحده از افغانستان به طرز فاحشی نادرست مدیریت شد. اما نباید فراموش کنیم

رسانه‌ها دست از افتضاح افغانستان برداشته و بسیاری مشتاق هستند عواقب خروج ناموفق رییس ‌جمهور بایدن را لاپوشانی کنند. اما پیامدهای آن مادام‌العمر باقی خواهد ماند.
صدها والدین و اعضای خانواده هم اکنون به دنبال دریافت کمک برای کودکان گرسنه شان هستند. سال گذشته، سازمان ملل متحد هشدار داد که یک میلیون کودک افغان در معرض خطر گرسنگی قرار دارند و اکنون بسیاری با سردی زمستان دست و پنجه نرم می‌کنند.
در بهترین روزها، افغانستان نرخ فقر تقریباً جهانی را داشت. اکنون، قحطی و فروپاشی اقتصادی برآوردن نیازهای اساسی بسیاری را ناممکن کرده است. برخی والدین در ناامیدی محض مجبور می‌شوند دختران خردسال خود را بفروشند تا خانواده چند ماه غذا داشته باشد. این یک انتخاب غیرقابل تصور است – اما انتخابی که برخی احساس می‌کنند تنها چانس آن‌ها برای فرار از گرسنگی و مرگ است، زیرا هیچ کاری وجود ندارد.
پدری می‌گوید این تصمیم‌اش برای او عذاب‌آور است. او می‌گوید که دیگر شب‌ها نمی‌تواند بخوابد، زیرا دختر ۹ ساله‌اش را به ازدواج فروخت. احساس گناه و شرم او را «تکه تکه» کرده است. وی پس از تلاش‌های ناموفق برای یافتن کار، حتی سفر به ولایات، می‌گوید: «ما هشت عضو یک خانواده هستیم. باید بفروشم تا دیگر اعضای خانواده را زنده نگه دارم.» پول حاصل از فروش فقط چند ماه غذای خانواده را تأمین می‌کند.
فروپاشی اقتصادی در آستانه قدرت‌گیری طا-لبان پیش‌بینی شده بود و نباید مقامات دولت بایدن را غافلگیر کند. اکنون سئوال این است که چگونه باید پاسخ داد.
دولت ایالات متحده مراقب است تا از دادن هرگونه کمک مالی به طا-لبان خودداری کند. هرچه ایالات متحده از طریق گروه‌ها و نهادهای بین‌المللی کمک‌های بشردوستانه کرد، اما «اولیویا انوس» تحلیلگر ارشد سیاست در بنیاد «هریتیج» می‌گوید که سطح کمک‌های فعلی تنها ۴۰ درصد از نیازهای پیش‌بینی شدۀ را در زمستان برآورده می‌کند. دولت بایدن باید به دنبال راه‌حل‌های موثر برای ارسال کمک به گونه مستقیم به افغان‌های رنج‌دیده باشد.
وقتی صحبت از ترویج آزادی مذهبی در افغانستان می‌شود، دولت ایالات متحده همیشه کوتاهی کرده است. ۲۰ سال مشارکت ایالات متحده در این کشور نتوانست پذیرش فرهنگی آزادی مذهبی یا کثرت‌گرایی ایجاد کند. پیامدها ادامه دارد. مسیحیان افغان که بیشتر از همه در معرض خطر ظهور دوباره طا-لبان قرار داشتند، فعل (و انفعالات) دولت بایدن شرم‌آور بود.
اگرچه به گروه‌های خاصی از اتباع افغانستان ویزای پی-۲ پناهندگی در ایالات متحده داده شد، اما به اقلیت‌های مذهبی این ویزا داده نشد. اقلیت‌های مذهبی در افغانستان همواره زیر تهدید بوده است در حالی که شمار این اقلیت‌ها اندک و قابل مدیریت است. دولت بایدن باید این خطا را برطرف کند و ویزای پی-۲ را به اقلیت‌های مذهبی افغانستان تعمیم دهد.
زمانی که سازمان‌های غیردولتی خصوصی سعی کردند به مسیحیان، زنان و افراد آسیب‌پذیر که از دست طا-لبان فرار می‌کردند، کمک کنند، وزارت امور خارجه امریکا متهم به توقف این تلاش‌های نجات‌بخش شد. جاش یوسف، رییس سازمان کمک به آسیب‌دیدگان پروازهایی را برای افراد آسیب‌پذیر اقلیت‌های مذهبی به خارج از افغانستان سازماندهی و کمک کرد. اما وقتی برای کمک به وزارت امور خارجه امریکا مراجعه کرد، به او گفته شد که اگر دگرباشان جنسی در هواپیما وجود داشته باشند، چانس بیشتری برای خارج شدن وجود دارد.
از سویی هم، اقلیت‌های مذهبی تنها افرادی نیستند که دلیلی برای ترس و هراس دارند. وقتی محدودیت‌های شدیدی بر حقوق زنان وضع شد، بسیاری از زنانی که شاغل بودند در تلاشند تا هویت خود را پنهان کنند. ورزشکاران زن در حال فرار هستند و هر چند هفته، یک بار مکان خود را تغییر می‌دهند تا گرفتار و مجازات نشوند.
زنانی که در ارتش یا پولیس افغانستان خدمت کرده‌اند نیز در خفا زندگی می‌کنند. «صمیمه» که در قوای هوایی افغانستان خدمت می‌کرد، پس از دریافت تماس‌های تیلفونی از سوی اعضای طا-لبان با همسرش به مکان جدیدی گریخت. او به وال استریت جورنال گفت: «هزاران دختر مانند من تهدید می‌شوند، با آینده نامعلومی روبرو هستند و تحت پیگرد طا-لبان هستند.»
تعداد بی‌شمار دانش‌آموزان دختر از زمان بازگشت طا-لبان خارج از مکتب هستند و در خانه زندانی شده‌اند. رویاهایی بسیاری در سال ۲۰۲۱ متوقف شد، شاید برای همیشه.
در همین حال، هنوز امریکایی‌هایی هستند که در افغانستان گیر افتاده‌اند. گذشته از این‌که متحدان بی‌شمار افغان برای ارتش ایالات متحده کار می‌کردند و به آن‌ها وعدۀ محافظت داده شده است.

کاخ سفید خوشحال خواهد شد اگر همۀ ما فراموش کنیم که خروج ایالات متحده از افغانستان به طرز فاحشی نادرست مدیریت شد. اما نباید فراموش کنیم. امریکا ۲۰ سال در این کشور حضور داشت؛ مردم افغانستان سزاوار بهتر از این هستند که در سخت‌ترین زمان رها و نادیده گرفته شوند. علاوه بر این، مردم امریکا سزاوار رهبری بهتری هستند، نه آنچه رییس جمهور بایدن در طول این مصیبت نشان داد که عمدتاً ساخته خود اوست. امریکایی‌ها با انتخاب جو بایدن، سیاست خارجی را به او سپردند. درد و رنج‌های انسانی مردم افغانستان را باید به عنوان لکه‌ای بزرگ بر دورۀ ریاست جمهوری بایدن یاد کرد.