خبرگزاری دید: واقعیت آن است که چالشهای امنیتی پاکستان ریشه در محاسبات استراتژیک نادرستی دارد که سالها با هدف نفوذ منطقهای و مهندسی ژئوپولیتیک دنبال شد. سیاستی که بر پرورش و حمایت از گروههای شبهنظامی استوار بود، اکنون چهره واقعی خود را نمایان ساخته و همان ابزارهایی که روزگاری برای اعمال نفوذ بهکار گرفته میشدند.
اعتراف خواجه آصف، وزیر دفاع پاکستان، به نقش سیاستهای گذشته در بحران امنیتی کنونی این کشور، روایتی است که دههها در پس پرده سیاست منطقهای پنهان مانده بود. وی با اشاره به رویکرد دوستانه با رهبران طالبان و میزبانی از آنان، بهطور غیرمستقیم به یکی از بحثبرانگیزترین فصول سیاست خارجی اسلامآباد اشاره کرده است.
این اظهارات در شرایطی بیان میشود که پاکستان با موجی از خشونت بیسابقه دستوپنجه نرم میکند و آمارها حکایت از فروغلتیدن این کشور در گرداب ناامنی دارند.
واقعیت آن است که چالشهای امنیتی پاکستان ریشه در محاسبات استراتژیک نادرستی دارد که سالها با هدف نفوذ منطقهای و مهندسی ژئوپولیتیک دنبال شد. سیاستی که بر پرورش و حمایت از گروههای شبهنظامی استوار بود، اکنون چهره واقعی خود را نمایان ساخته و همان ابزارهایی که روزگاری برای اعمال نفوذ بهکار گرفته میشدند، امروز تهدیدی جدی برای امنیت ملی پاکستان محسوب میشوند. سخن آصف از «نوشیدن چای با رهبران طالبان» نمادی از نزدیکیهایی است که گویی اکنون بار سنگین خود را بر دوش ملت پاکستان گذاشته است.
آمارهای وحشتناک سال ۲۰۲۵ تصویری تلخ از ابعاد این بحران ترسیم میکنند. بیش از دو هزار و چهارصد کشته، حدود هزار و پانصد زخمی و نزدیک به نهصد حمله مرگبار، نشاندهنده عمق فاجعهای است که ایالتهای خیبرپختونخواه/پشتونخواه و بلوچستان را در خود فرو برده است.
این ارقام تنها نمایانگر تلفات انسانی نیستند، بلکه بیانگر فروپاشی تدریجی نظم امنیتی در مناطق استراتژیک کشورند. همچنان، فعالشدن مجدد گروههای شبهنظامی در نوار مرزی، گواهی بر شکست سیاستهایی است که قرار بود ثبات را به ارمغان آورند، اما در عمل بذر ناامنی کاشتند.
در این میان، تنشهای اخیر با طالبان و مسدودشدن گذرگاههای مرزی، مهر تأییدی بر شکنندگی روابطی است که پاکستان سالها برای استحکام آن سرمایهگذاری کرد. ادعای آصف مبنی بر تلاش هند برای بیثباتسازی پاکستان از طریق افغانستان، اگرچه بخشی از روایت امنیتی اسلامآباد است، اما نمیتواند پردهپوشی بر مسئولیت اصلی پاکستان در خلق این وضعیت باشد. این کشور دههها با ابزارسازی از گروههای افراطی، فضای امنیتی منطقه را به بازیگاه رقابتهای قدرت بدل کرد و اکنون خود قربانی اصلی این بازی شده است.
آنچه امروز پاکستان را تهدید میکند، نتیجه طبیعی سیاستهایی است که واقعیتهای منطقهای را نادیده گرفت و بر توهم کنترلپذیری نیروهای بنیادگرا استوار بود. اعتراف وزیر دفاع پاکستان، گامی در مسیر شفافیت است، اما این پرسش اساسی همچنان بیپاسخ مانده که آیا اسلامآباد واقعاً آماده رویکرد بنیادین است یا این اظهارات صرفاً بازتاب فشارهای امنیتی فزایندهای است که دیگر قابل انکار نیستند؟ تاریخ نشان داده که سیاستهای کوتاهمدت و فرصتطلبانه، سرانجامی جز بیثباتی درازمدت ندارند و پاکستان اکنون در تقاطع سرنوشتسازی ایستاده که انتخابهایش آینده نهتنها خود، بلکه کل منطقه را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
نویسنده: احمدذکی نویسا-خبرگزاری دید