افزایش بیماری روانی و خودکشی در بین زنان/ نسل آینده در معرض آسیب

نویسنده: حفیظ‌الله رجبی – خبرگزاری دید

خبرگزاری دید: تطبیق قوانین سخت‌گیرانه دینی از سوی  گروه حاکم بر زنان و دختران و از همه اسفناک‌تر بی‌توجهی محض جامعه‌جهانی به زنان افغانستان در کنار محدودیت‌های وضع شده بر رسانه‌ها همه و همه سبب شده آینده روشنی برای نسل آینده افغانستان نتوان تصور کرد.

براساس اصل مهمی در علم سیاست هر کشوری که در سه عرصه “دفاع، آموزش و صحت” پیشگام باشد بدون شک می‌تواند در زمان حال و آینده در دنیا سروری کند و در این میان نقش زنان در ارتقاء وضعیت آموزشی و سلامت روانی یک کشور انکار‌ناپذیر است. از دریچه این اصل اگر به شرایط کنونی زنان و دختران افغانستان نگاه شود، آینده‌ای تاریک در انتظار نسل آینده افغانستان می‌باشد. محروم شدن زنان و دختران از تحصیل و محبوس بودن در کنج‌خانه، سبب افزایش بیماری‌های روانی و میل به خودکشی در بین زنان شده است و در چنین وضعیتی نمی‌توان انتظار داشت کودکان افغانستان از نظر روانی در حالتی نرمال رشد کنند یا کودکانی سالم از نظر جسمی و روانی به دنیا بیایند.
“الیسون دیویدیان”، رئیس دفتر زنان سازمان‌ملل در افغانستان، در گزارش سیزده آگوست خود نسبت به دور ماندن زنان افغانستان از زندگی اجتماعی، محروم شدن زنان از حقوق اساسی خود، افزایش بیماری‌های روانی و میل به خودکشی در بین زنان و عدم دسترسی زنان به مراکز صحی ابراز نگرانی شدید کرده است.
براساس اطلاعات گزارش دفتر زنان سازمان‌ملل در افغانستان، حدود ۶۸ درصد زنان افغانستان از وضعیت بسیار بد روانی ناشی از محروم ماندن از حقوق اساسی‌شان رنج می‌برند و ۸ درصد از زنان افغانستان اذعان داشته‌اند دست کم یک زن یا دختر دیگر را می شناسند که تلاش کرده خودکشی کند.

افزایش بیماری روانی و میل به خودکشی در حالی‌ست که بر اساس اظهار‌نظر داکتران روانشناس حدود ۱۰ درصد از مبتلایان به بیماری روانی به دلیل نبود مراکز صحی دست به خودکشی می زنند. با تسلط دوباره طالبان بر افغانستان و عدم به رسمیت شناختن گروه حاکم از سوی کشورهای منطقه و جهان کمک‌های انسان‌دوستانه ارسالی به افغانستان نیز به یک باره قطع شد و این بر سیستم صحی کشور که با درصد بالایی به کمک‌های مالی و امکاناتی بیرونی وابسته بود تاثیر بسیار منفی گذاشت.
به گزارش “صدای امریکا” هم اکنون کمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ، معاش تکمیلی بیش از ۱۰ هزار داکتر، نرس(پرستار) و پرسنل صحی که در ۳۳ شفاخانه در سراسر افغانستان کار می‌کنند را پرداخت می‌کند. هزینه‌های خرید دارو و تجهیزات صحی و هزینه‌های جاری شفاخانه‌ها به شمول برق، آب و سوخت، غذای بیماران و آمبولانس و دیگر هزینه‌های جانبی را نیز این کمیته پرداخت می‌کرده است. این برنامه حمایتی صلیب سرخ اما در ماه آگوست سال جاری میلادی به پایان رسیده است. در این شرایط انتظار می رود وضعیت دسترسی به خدمات صحی برای جمعیت بیش از ۲۶ میلیون افغانستان که تنها یک سوم‌شان به خدمات صحی دسترسی دارند، سخت‌تر از گذشته شود.

 از سویی هم با بسته ماندن دروازه‌های مکاتب برای دختران بالاتر از صنف هفت و نیز دانشگاه‌ها تربیت نیروی انسانی مورد نیاز، سکتور صحی کشور دچار افت شدیدی شد. علاوه بر این تطبیق برخی دستورات سختگیرانه دینی و ترس زنان از مراجعه به مراکز صحی که کارمندان ذکور در آنها کار می‌کنند سبب شده وضعیت بیماران روانی زن سخت‌تر گردد. 
 در چنین شرایطی که از یک سو آمار زنان مبتلا به بیماری‌های روانی ناشی از محروم شدن از حقوق اساسی‌شان در افغانستان در حال افزایش و از سوی دیگر کمک‌های بیرونی به سکتور صحی افغانستان در حال کاهش است، آیا می توان به نسلی سالم از نظر جسمی و روانی در آینده در افغانستان امیدوار بود؟ پاسخ این سوال به روشنی “خیر” است.
تداوم بسته ماندن مکاتب و دانشگاه‌ها به روی زنان و دختران، تطبیق قوانین سخت‌گیرانه دینی از سوی  گروه حاکم بر زنان و دختران و از همه اسفناک‌تر بی‌توجهی محض جامعه جهانی به زنان افغانستان در کنار محدودیت‌های وضع شده بر رسانه‌ها همه و همه سبب شده آینده روشنی برای نسل آینده افغانستان نتوان تصور کرد. این همه در حالی‌ست که بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها به روی زنان و دختران نه تنها افغانستان را از نظر تربیت و آموزش پرسنل صحی به شمول داکتران و نرس در وضعیت مناسبی قرار می دهد که با ایجاد هدف و انگیزه در زنان جامعه به رشد حکومتداری خوب کمک می‌کند.