طا-لبان؛ بن‌بست پابرجا/ چرا حتا سازمان همکاری اسلامی طا/لبان را رد می‌کند؟
مترجم: سید طاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: آیا دین اسلام در کشورهای اسلامی دیگر با افغانستان فرق دارد؟ ما این‌طور فکر نمی‌کنیم. واقعیت این است که همه این کشورهای اسلامی نیاز به اصلاحات سالم در اسلام را بدون دستکاری روحیه آن درک کرده اند.
آن‌ها با منشور حقوق بشر سازمان‌ملل یا منشور سازمان‌هایی مانند سازمان همکاری شانگهای راحت هستند. دلیل اصلی که چرا هیچ کشور مسلمانی، حکومت طا-لبان را به رسمیت نشناخته، ممنوعیت تحصیل و اشتغال زنان است. استدلال سازمان ملل این است که نمی‌تواند اجازه سازش در مورد حقوق زنان را بدهد.
به‌رغم این‌که حکومت طا-لبان به دنبال رسمیت‌شناسی جامعه‌جهانی است، اما همچنان از دادن هرگونه امتیاز به زنان افغانستان در زمینه حقوق امتناع و بر آن پافشاری می‌کند. سومین کنفرانس سازمان‌ملل در مورد افغانستان تلاش کرد موضع طا-لبان را تغییر دهد اما در شکستن این بن‌بست ناموفق بود. حکومت در کابل تا کی به نادیده گرفتن این موضوع ادامه خواهد داد؟
گره کور مسئله افغانستان، سرسختی طا-لبان در دادن امتیازی به زنان این کشور در زمینه حقوق انسانی یا طبیعی است. دبیر کل سازمان‌ملل بر این عقیده است که به رسمیت شناختن حکومت طا-لبان غیرممکن است در حالی که ممنوعیت تحصیل و اشتغال زنان همچنان ادامه دارد.
تحصیل و اشتغال از حقوق اساسی و طبیعی مردم هر کشوری است. به خاطر اهمیت آن، سازمان‌ملل نمی‌تواند هیچ سازشی را بپذیرد.
در روز افتتاحیه نشست دوحه، ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی ارشد طا-لبان گفت که آن‌ها از برخی ارزش‌های مذهبی و فرهنگی و آرمان‌های عمومی حمایت می‌کنند پس «به جای اختلاف و تضعیف آن‌ها باید این امر برای تسهیل روابط دوجانبه تصدیق شود».
ترویج و حفظ حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان، از اصول اساسی سازمان ملل‌متحد است. وجهه یک کشور در حمایت و پشتیبانی گسترده از حقوق بشر شهروندانش نهفته است.
آیا کشورهای عضو سازمان‌ملل ارزش‌های مذهبی و فرهنگی خاصی را بر منشور حقوق‌بشر ترجیح خواهند داد یا به منشور پایبند خواهند بود؟ سازمان‌ملل متعهد به احترام به آموزه‌های همه ادیان است. با این حال، آموزه‌های مذهبی و فرهنگی طا-لبان با فلسفه اساسی منشور حقوق بشر سازمان‌ملل در تضاد است.
طا-لبان می‌خواهند بدون پیروی از اصول آن به این سازمان بپیوندند که تناقض در شرایط است. ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی ارشد طا-لبان به منظور جلب حمایت از رسیدگی خودشان به این موضوع، مدعی شد که تفاهم سیاسی بین طالبان و سایر کشورها “به طور پیوسته در حال بهبود است”.
او به همین بسنده نکرد و در ادامه مدعی شد که قزاقستان طا-لبان را از فهرست گروه‌های ممنوعه خود حذف کرده است و روسیه نیز در آینده اقدام مشابهی را انجام خواهد داد.
اگر این درست باشد، برخی کشورها علاقه‌مند به اتخاذ دیدگاه ملایم‌تری خواهند بود. این بدان معناست که بسیاری کشورها علاقمند به برقراری روابط عادی با افغانستان هستند.
آن‌ها با طا-لبان مخالف نیستند. با این حال، نگرانی اصلی آن‌ها این است که آیا حکومت طا-لبان اصول کلیدی منشور حقوق بشر را رعایت می‌کند یا خیر، و در صورت انجام آن، حاضرند از آن‌ها حمایت کنند.
به عنوان مثال، هند دوست سنتی و نزدیک مردم افغانستان است. هند گندم و دارو را در اسرع وقت و در حالت نیاز به افغانستان عرضه کرد. هر دو طرف تمایل زیادی به تقویت روابط دارند. اما هند، به عنوان یک عضو مسئول سازمان ملل متحد، مایل است به آرامی طا-لبان را متقاعد کند تا با نیازهای جامعه‌جهانی معاصر همگام شود. طا-لبان نمی‌توانند در انزوا دوام آورند.
در گردهمایی دوحه، اتحادیه اروپا (EU)، سازمان همکاری اسلامی (OIC) و سازمان همکاری شانگهای (SCO) شرکت کردند.
سازمان همکاری اسلامی متشکل از ۵۷ کشور اسلامی است که در چهار قاره پراکنده هستند و ۵۶ کشور عضو سازمان ملل هستند. افغانستان نیز یکی از اعضای سازمان همکاری اسلامی است، اما هیچ یک از آن‌ها تا کنون حکومت طا-لبان را به رسمیت نشناخته اند.
در حال حاضر، ۹ کشور اعضای کامل سازمان همکاری شانگهای هستند: هند، ایران، قزاقستان، چین، قرقیزستان، روسیه، پاکستان، تاجیکستان و ازبیکستان. سه کشور – افغانستان، بلاروس و مغولستان – وضعیت ناظر در سازمان همکاری شانگهای دارند. چهارده کشور – آذربایجان، ارمنستان، بحرین، کامبوج، مصر، کویت، مالدیو، میانمار، نپال، قطر، عربستان سعودی، سریلانکا، ترکیه و امارات متحده عربی – شریک گفت‌وگو هستند.
سوال این است که چرا هیچ یک از کشورهای مسلمان ممنوعیت تحصیل و اشتغال زنان را اعمال نکرده‌اند. چرا افغانستان خود را از همه آن‌ها منزوی کرد، به‌ویژه عربستان سعودی، جایی که اسلام متولد شد؟
آیا دین اسلام در این کشورها با افغانستان فرق دارد؟ ما این‌طور فکر نمی‌کنیم. واقعیت این است که همه این کشورهای اسلامی نیاز به اصلاحات سالم در اسلام را بدون دستکاری روحیه آن درک کرده اند.
آن‌ها با منشور حقوق بشر سازمان ملل یا منشور سازمان‌هایی مانند سازمان همکاری شانگهای راحت هستند. دلیل اصلی که چرا هیچ کشور مسلمانی حکومت طا-لبان را به رسمیت نشناخته، ممنوعیت تحصیل و اشتغال زنان است. استدلال سازمان ملل این است که نمی‌تواند اجازه سازش در مورد حقوق زنان را بدهد.
این ملت‌ها با اعطای حقوق مدنی، سیاسی، اجتماعی و غیره به زنان، به استعدادهای نهفته در جمعیت بزرگ خود اجازه داده‌اند شکوفا شود تا کمک‌های ارزنده‌ای به پیشرفت ملی داشته باشند. این کشورها با وجود حفظ تفاوت‌های مذهبی و فرهنگی خود، بر خلاف طالبان افغانستان، مزایای توانمندسازی زنان را دیده و تجربه کرده‌اند.
نشست سران سازمان همکاری شانگهای در قزاقستان که این هفته به میزبانی بلوک اوراسیا برگزار شد، می‌تواند به وضعیت افغانستان و موضوع حقوق زنان رسیدگی کند. حکومت طا-لبان تا کی در انزوا باقی خواهد ماند؟
این روایت جنبه دیگری هم دارد. بسیاری از سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی ناامیدی خود را از صدور فرمان‌های طا-لبان در خصوص زنان ابراز کرده‌اند. بسیاری از این سازمان‌های غیردولتی ادعا می‌کنند که با زنان افغانستان مصاحبه کرده و داستان‌های دلخراش ظلم و استبداد را ضبط کرده‌اند.
طالبان باید حال و هوای جامعه‌جهانی را درک و سعی کنند خود را با جهان در حال تغییر وفق دهند. طا-لبان با حمایت از تحصیل و اشتغال زنان، حکومت خود را تقویت خواهد کرد.
نویسنده: پروفسور کی‌ان. پندیتا (پادما شری)
منبع: یوراسیان تایمز – The Eursian Times
