ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
برخلاف حمایت ارائه‌شده به کسانی که از جنگ در اوکراین فرار می‌کنند و نژادپرستی پشت سیاست‌های دولت، بریتانیا وعده خود را برای اسکان مجدد پناهندگان افغانستان، پس از خروج زیر پا گذاشت
از زمان روی کار آمدن طا-لبان در افغانستان در ماه اگست ۲۰۲۱ و به دلیل وخامت اوضاع انسانی و اقتصادی، ده‌ها هزار نفر از جمله بیش از ۱۰۰ هزار شهروند افغان، عمدتاً افراد مرفه و تحصیل کرده و مسلکی، وارد پاکستان شدند و به دنبال درخواست پناهندگی و وضعیت اسکان مجدد در خارج از کشور هستند.
آنها عمدتاً افغان‌های آسیب‌پذیری هستند که به دنبال مهاجرت به ایالات متحده امریکا و سایر کشورهای غربی تحت برنامه‌های اسکان مجدد پناهندگان هستند. اکثر آنها در هوتل‌ها، مهمان‌خانه‌ها و آپارتمان‌ها در اسلام‌آباد زندگی می‌کنند.
آنها که به دلیل اقامت طولانی‌مدت شان در پاکستان با مشکلات متعددی روبرو هستند، مدعی تاخیر عمدی در رسیدگی به درخواست‌های اسکان مجدد از سوی ایالات متحده و سایر سفارت‌های غربی مرتبط، و عدم کمک از سوی دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در اسلام‌آباد هستند.
تعدادی از خانواده‌های مهاجر از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل می‌خواهند که آنها را به عنوان پناهنده ثبت کند، در حالی که برخی خواهان دریافت وضعیت پناه‌جویی هستند. پاکستان وضعیت پناه‌جو برای قشر شماره دوم را رد می‌کند.
طا-لبان پس از به دست آوردن مجدد قدرت در کابل، بیانیه‌ای برای عفو عمومی به همه افغان‌ها صادر کرده و در آن تصریح کردند که به دنبال انتقام گرفتن یا آسیب رساندن به کسانی که قبلاً برای نیروهای خارجی کار کرده‌اند، نخواهند بود.
اما با اشاره به حکومت دهه ۱۹۹۰ طا-لبان و بهانه کردن ممنوعیت آموزش دختران توسط طا-لبان و سایر محدودیت‌ها برای زنان، طا-لبان به ایجاد ارعاب متهم می‌شوند. کسانی که به ایالات متحده امریکا و سایر کشورهای غربی وابسته بودند، نمی‌خواهند به کشور خود بازگردند. از طرفی هم، مقامات بلندپایه طا-لبان گفته‌اند که بسیاری از نیروهای ماهر که کشورشان نیاز دارد، به سایر کشورها به‌ویژه غرب رفته‌اند.
قابل توجه است که برنامه اولویت ۲ امریکا یا P-2 به منظور کمک به جابجایی افغان‌های در معرض خطر، مانند روزنامه‌نگاران و فعالان حقوق بشر است که واجد شرایط برنامه ویزای مهاجرت ویژه ایالات متحده (SIV) نیستند.
افغان‌های مستعدی که معیارهای P-2 را برآورده نمی‌کنند، ممکن تحت برنامه اولویت ۱ یا P-1پناهندگی معرفی شوند. اما، مقامات ایالات متحده می‌گویند که روند درخواست در همه موارد ممکن ۱۴ تا ۱۸ ماه یا بیشتر طول بکشد.
الجزیره در زمینه درخواست‌های اس‌آی‌وی نوشته است: «هیچ اطلاعات رسمی در مورد تعداد درخواست‌های SIV رد شده وجود ندارد. حدود ۱۸ هزار و ۸۶۴ متقاضی SIV هنوز در حال بررسی هستند.»
بیش از هزار ویزای ویژه که توسط کانگرس برای افغان‌ها تخصیص داده شده بود، صادر نشد. طبق داده‌های وزارت امور خارجه… همه متقاضیان ویزای مهاجرت ویژه در حال حاضر دارای نوعی مجوز امنیتی هستند که به آنها اجازه کار می‌دهد. همچنین متقاضیان باید برای مصاحبه‌های متعدد و معاینه پزشکی دقیق مراجعه کنند. در مجموع، ۱۴ مرحله قبل از مجوز سفر متقاضی، لازم است.
سایر کشورهای ناتو نیز طرح‌های مشابهی را آغاز کرده‌اند. به عنوان مثال، دولت بریتانیا اعلام کرده که تحت سیاست جابجایی و کمک در افغانستان (ARAP) برای کارمندان محلی، از جمله مترجمانی که برای سفارت یا ارتش بریتانیا در افغانستان کار می‌کردند، صدور ویزا را تسریع می‌کند.
برخلاف حمایت ارائه‌شده به کسانی که از جنگ در اوکراین فرار می‌کنند و نژادپرستی پشت سیاست‌های دولت، بریتانیا وعده خود را برای اسکان مجدد پناهندگان افغانستان، پس از خروج زیر پا گذاشت. بریتانیا پناهجویان افغان را به رواندا می‌فرستد.
یک نهاد بریتانیایی با بیان این مطلب اعتراف کرد: «تقریباً یک سال پس از خروج ناتو از افغانستان، طرح‌های اسکان و جابجایی ما هنوز هم افتضاح است – و افغان‌ها، بدون عبور امن به بریتانیا، اکنون یک چهارم کسانی را تشکیل می‌دهند که از کانال انگلیس عبور می‌کنند.»
نهادهای افغان با توجه به وعده‌های میان خالی غرب گفته‌اند که غرب به رهبری امریکا به آنها خیانت کرده است.
از آن‌جایی که ایالات متحده امریکا و متحدان غربی‌اش به ویژه بریتانیا، به نیازهای افغان‌ها که وعده داده‌اند، توجه نکرده‌اند. پاکستان که در حال حاضر میزبان حداقل سه میلیون افغان است، بار این مسئولیت را به دوش می‌کشد.
با این وجود، اسلام‌آباد با هماهنگی با سفارت‌های ایالات متحده و سایر کشورهای غربی و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، پناهندگان افغان و کسانی را که برای ناتو در افغانستان کار می‌کردند تسهیل می‌کند، اما اکنون نمی‌تواند افغان‌های بیشتری را بپذیرد یا حتی میزبان آن دسته افغان‌هایی باشد که منتظر ویزای مهاجرت خود از طریق برنامه‌های SIVهستند.
در حال حاضر پاکستان با بی‌ثباتی سیاسی و بحران اقتصادی مواجه است. سرمایه‌گذاری خارجی متوقف شده است که بیش از پیش به اقتصاد این کشور ضربه زده است. در نتیجه، وابستگی اسلام‌آباد به موسسات مالی تحت کنترول ایالات متحده مانند صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی افزایش یافته، و مجبور شده بیشتر از آنها وام بگیرد.
با توجه به واکنش منفی نهادهای غربی به رهبری ایالات متحده در قبال تصرف افغانستان توسط طا-لبان، پاکستان، ایران، روسیه و چین از جهان خواسته اند تا در این لحظه حساس از افغان‌ها حمایت کنند.
لویه جرگه سه روزه با حضور بیش از ۴ هزار تن از علمای طا-لبان به تاریخ ۲ جولای در کابل به پایان رسید. شرکت‌کنندگان از جامعه جهانی خواستند تا حکومت طا-لبان را به رسمیت بشناسند.
در قطع‌نامه‌های تصویب‌شده در این جرگه همچنین آمده است که همه کشورهای منطقه و جهان، به‌ویژه کشورهای اسلامی باید حکومت امارت اسلامی را به رسمیت بشناسند و جامعه جهانی باید تمامی تحریم‌ها را بر افغانستان لغو و دارایی‌های این کشور را بازگرداند.
با این وجود، اسلام‌آباد از جامعه بین‌المللی به رهبری ایالات متحده خواسته است تا با رفع نیازهای بشردوستانه به مردم افغانستان کمک کند و کمک‌های مالی و اقتصادی را احیا کند، زیرا افغانستان صلح‌آمیز و باثبات برای ثبات در پاکستان و همچنین کل منطقه ضروری است.
