ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
دولت محافظه‌کار بریتانیا که به تازگی شکست خورده بود، ۱۰ ماه پیش تلاش‌های تخلیه را با موفقیت بزرگ از سر گرفته بود. اما به جای این‌که آن را نشان افتخار بداند، طوری رفتار کرد که ممکن مایه شرم باشد.
نزدیک به سه سال پیش، با سقوط افغانستان به دست طالبان، صحنه‌هایی از هجوم افغانستانی‌ها به دروازه‌های میدان‌هوایی کابل جهان را تکان داد. بیش از ۱۲۰ هزار نفر با کمک ده‌ها دولت خارجی، آژانس‌های بین‌المللی، سازمان‌های غیردولتی و شهروندان خارج شدند. در آن زمان، هر تخلیه موفقیت‌آمیزی در غرب تشویق می‌شد.
همانطور که نشریه نشنل این هفته فاش کرد، دولت محافظه‌کار بریتانیا که به تازگی شکست خورده بود، ۱۰ ماه پیش تلاش‌های تخلیه را با موفقیت بزرگ از سر گرفته بود. اما به جای این‌که آن را نشان افتخار بداند، طوری رفتار کرد که ممکن مایه شرم باشد.
در اکتوبر سال گذشته، زمانی که پاکستان، کشور میزبان پناهجویان افغانستان، شروع به اخراج دسته‌جمعی آن‌ها به افغانستان کرد، خطر علیه افغانستانی‌هایی که از آزار و اذیت طالبان می‌ترسیدند، تجدید شد. در آن زمان، کارگران انجوها تأیید کردند که بسیاری از افراد اخراج شده برای اسکان مجدد در کشورهای غربی مانند بریتانیا تأییدیه دریافت کرده بودند و به طور موقت در پاکستان بودند تا به پرونده‌های شان رسیدگی شود.
اداره طالبان افغانستان رسماً برای همه افغانستانی‌هایی که قبلاً با نیروهای خارجی کار می‌کردند، عفو صادر کرده و تلاش برای مجازات بازگشت از پاکستان را انکار کردند. اما در سه سال گذشته، چندین گزارش از هدف قرار گرفته شدن چنین افرادی منتشر شده است.در پاسخ، دولت بریتانیا عملیات لازوریت را آغاز کرد که به دنبال تخلیه افغان‌هایی بود که با نیروهای بریتانیایی کار کرده بودند و آن‌ها را در بریتانیا اسکان داد.
این یک موفقیت چشمگیر بوده است. تا به امروز، عملیات لازوریت حدود ۵ هزار افغانستانی را به طور موقت در پایگاه‌های نظامی بریتانیا اسکان داده است.انتخابات ماه گذشته بریتانیا ممکن شاهد این بوده باشد که این موفقیت با صدای بلند توسط حزب محافظه‌کار شنیده شود. درعوض، همانطور که نشنل فاش کرد، این عملیات عمداً توسط مقامات زیر نظارت نگه داشته شد تا وجهه دولت از سخت‌گیری در برابر مهاجرت خدشه‌دار نشود.
به هر حال، آن تصویر جعلی بود. در ۱۴ سال حکومت محافظه‌کاران، رقم خالص مهاجرت بریتانیا بیش از دو برابر شد. اما این واقعیت که تلاش شجاعانه‌ای مانند عملیات لازوریت Lazurite می‌تواند مایه شرم‌ساری باشد نشان می‌دهد که محیط سیاسی بریتانیا چقدر سمی شده است. از آنجایی که راست افراطی در سیاست ملی رشد می‌کند – انتخاب اخیر نایجل فاراژ، رهبر اصلاحات بریتانیا به پارلمان نقطه عطفی بود – بحث در مورد مهاجرت بسیار پرتنش می‌شود.
این موضوع پس از وقوع جنایت وحشتناک در یک استودیوی رقص کودکان در شهر ساوتپورت در شمال انگلیس روز دوشنبه آشکارتر شد. یک نوجوان متولد کاردیف، به دلایلی که هنوز نامشخص است، سه دختر جوان را با ضربات چاقو کشت و چند نفر دیگر را زخمی کرد. روز بعد، شورشیان راست افراطی به مسجد ساوت پورت رفتند، خشت و بطری پرتاب کردند و یک خودروی پولیس را به آتش کشیدند. آن‌ها از پست‌های رسانه‌های اجتماعی که به اشتباه نشان می‌داد چاقوکشی توسط یک پناهجو با انگیزه‌های اسلام‌گرایانه انجام شده بود، خشمگین شدند.
حتی اگر چنین می‌بود، اعمال غیرقانونی انتقام‌جویی نابجا در یک مسجد محلی وحشتناک بود.دوران گذشته در بریتانیا غرق در بومی‌گرایی بود. برخی از سیاست‌مداران برجسته این کشور به طور معمول بر اساس خطوط نژادی و قومی تقسیم می‌شد. این امر نه تنها برگزیت را برای این کشور به ارمغان آورد، بلکه شاهد این بود که تندروهای بریتانیایی که از پدر و مادری مهاجر به دنیا آمده بودند، تابعیت خود را سلب و همسران کم‌درآمد شهروندان بریتانیایی ویزای خانوادگی را رد کردند.
دولت جدید به دنبال ارسال سیگنالی به سایر نقاط جهان است مبنی بر این‌که بریتانیا در حال ورق زدن صفحه‌ای دیگر است. آنچه لازم است یک فصل کاملاً جدید است. اما خنثی کردن سال‌ها تفرقه و ترس‌آفرینی آسان نخواهد بود.
منبع: نشنل – The National News
