چرا جنوب آسیا به سرمایه‌گذاری روی سواد اقلیمی ضرورت دارد
مترجم: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
خبرگزاری دید: جنوب آسیا آسیب‌پذیرترین منطقه جهان در برابر اثرات نامطلوب تغییرات آب و هوایی می باشد. رویدادهای شدید اقلیمی هر ساله بیش از نیمی از جمعیت این منطقه و همچنان اقتصاد کشورهای آسیای جنوبی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تلفات و آمارهای ویرانی ناشی از بلایای آب و هوایی در جنوب آسیا بسیار زیاد است که عمدتاً به دلیل فقدان سواد اقلیمی می‌باشد.
در ۸ سپتامبر ۲۰۲۴، مردم جنوب آسیا روز جهانی سوادآموزی را جشن گرفتند، اما ممکن ندانند که منطقه آن‌ها در جهت دستیابی به سواد کامل پیشرفت ثابتی داشته است. نرخ باسوادی این منطقه در ۲۰۲۲، ۷۴.۱۹ درصد بود که نسبت به ۲۰۲۱، ۰.۷۷ درصد افزایش را نشان می‌دهد. از آن‌جایی که دولت‌های منطقه همچنان به پیشرفت‌های سنتی سوادآموزی، مطابق با اهداف توسعه پایدار خود ادامه می‌دهند، آن‌ها متوجه می‌شوند که این منطقه از نظر سواد اقلیمی بسیار عقب هستند. بر اساس نظرسنجی یونیسف، ۶۵ درصد از پاسخ‌دهندگان در جنوب آسیا گفته‌اند که در مورد تغییرات آب و هوایی در مکتب آموخته‌اند، اما ۶۴ درصد گفته‌اند که درکی از آن ندارند یا نمی‌توانند آن را توضیح دهند.
به عنوان مثال، سواد در مورد آب و هوا در افغانستان تحت حاکمیت طالبان تقریباً وجود ندارد، جایی که طالبان تغییرات آب و هوایی را “خشم خدا” می‌دانند که گناه‌کاران را مجازات می‌کند. جدای از این عدم درک، افغانستان یکی از ششمین کشورهای آسیب‌پذیر از نظر آب و هوا در جهان است. این کشور در ماه‌های اخیر شاهد فجایع آب و هوایی مکرر در سراسر کشور بوده که روستاهای فقیرنشین و خانه‌های گلی آن‌ها را درهم کوبیده است.
از افغانستان تا سریلانکا، جنوب آسیا آسیب‌پذیرترین منطقه جهان در برابر اثرات نامطلوب تغییرات آب و هوایی است. رویدادهای شدید مرتبط با آب و هوا، موج گرما، طوفان، سیل، آتش‌سوزی و خشکسالی هر ساله بیش از نیمی از جمعیت این منطقه و همچنان اقتصاد کشورهای آسیای جنوبی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تلفات و آمارهای ویرانی ناشی از بلایای آب و هوایی در جنوب آسیا بسیار زیاد است که عمدتاً به دلیل فقدان سواد اقلیمی می‌باشد. جوامع فقیر این منطقه، به‌ویژه آن‌هایی که در مناطق دور افتاده و منزوی هستند، فاقد هرگونه آموزش زیست محیطی در مورد تاثیر مخرب بلایای آب و هوایی هستند. و به لطف ضعف یا عدم حضور دولت در سطح روستا، جوامع روستایی به سختی خود را با بدتر شدن بلایای آب و هوایی وفق داده‌اند. آن‌ها هیچ گونه آمادگی برای جلوگیری از تلفات جانی و تخریب معیشت، از جمله دام و زمین‌های زراعی ندارند.
برای کمک به مقابله با این وضعیت وخیم، دولت‌های جنوب آسیا باید سواد و آموزش آب و هوا را در برنامه‌ها و نصاب درسی مکاتب ابتدایی، متوسطه و عالی اولویت‌بندی کنند و یادگیری در مورد تغییرات اقلیمی و تاثیرات آن را به دانش‌آموزان الزامی کنند. علاوه بر این، آن‌ها باید بودجه‌ای را برای اجرای برنامه‌های سازگاری در سراسر کشور افزایش دهند و از جوامع آسیب‌پذیر در برابر تاثیرات آب و هوایی محافظت کنند.
برای انطباق با گرمایش جهانی و تاثیر وخیم آن، سران کشورهای منطقه برنامه محیط زیست تعاونی جنوب آسیا (SACEP) را تاسیس کردند. در سال ۱۹۸۱، این برنامه عدم تعادل شدید اکولوژیکی و تهدید تخریب محیط زیست در منطقه” را پیش‌بینی کرده بود. برنامه محیط زیست تعاونی جنوب آسیا موظف شد سیاست‌های زیست محیطی منطقه‌ای را که به نفع همه کشورهای عضو SACEP باشد، هماهنگ، تدوین و تطبیق کند.
با این حال، این برنامه تاکنون منابعی در اختیار نداشته است. اکنون فرصت خوبی برای همکاری چندجانبه هشت کشور عضو آن مهیا است تا منابع این برنامه را از منابع خود و بودجه جهانی آب و هوا جهت عملیاتی کردن کامل آجندای برنامه محیط زیست جنوب آسیا بسیج کنند. این تلاش جمعی باید این برنامه را قادر سازد ماموریتش را که تا حدی افزایش آگاهی منطقه‌ای در مورد تخریب محیط زیست و تاثیرات آب و هوایی است، انجام دهد. در کوتاه‌مدت و بلندمدت، این هدف می‌تواند و باید از طریق افزایش سرمایه‌گذاری روی سواد و آموزش آب و هوا محقق شود. انجام این کار بدون شک به تضمین آینده کل منطقه کمک خواهد کرد.
نویسنده: م. اشرف حیدری
منبع: دیپلماتیک کوریر Diplomatic Courier
