این عید؛ غزه قربانی جهان اسلام

خبرگزاری دید: گرسنگی در غزه امروز تصادفی نیست. این واقعیت مهندسی‌شده توسط اسرائیل و با هم‌دستی ایالات متحده است.

قربانی حیوانات در عید قربان، ما را به یاد آمادگی حضرت ابراهیم برای فدا کردن آن‌چه بیش از همه دوست می‌داشت در راه خدا می‌اندازد. امروز، جهان اسلام حاضر نیست از آسایش یا ثبات خود بگذرد، و به جای آن، غزه را برای ذبح تقدیم کرده‌ایم.
در حالی‌که مسلمانان سراسر جهان برای عید قربان آماده می‌شوند؛ عیدی که میلیون‌ها نفر در آن دام‌هایی را قربانی می‌کنند تا خود و اطرافیان‌شان را سیر کنند، باید مکثی کنیم و از خود بپرسیم: امسال واقعاً چه چیزی را گرامی می‌داریم؟
در حالی که خانواده‌های مسلمان گوشت قربانی را به سه بخش تقسیم می‌کنند—یک‌سوم برای فقرا، یک‌سوم برای بستگان، و یک‌سوم برای خودشان—غزه از گرسنگی می‌میرد.
گرسنگی در غزه امروز تصادفی نیست. این واقعیت مهندسی‌شده توسط اسرائیل و با هم‌دستی ایالات متحده است. طبق گزارش آکسفام، مردم در شمال غزه تنها با ۲۴۵ کالری در روز زنده می‌مانند؛ کم‌تر از مقدار موجود در یک قوطی لوبیا. این تنها کسری از ۲۱۰۰ کالری روزانه مورد نیاز برای جلوگیری از سوءتغذیه است. سازمان ملل، غزه را «گرسنه‌ترین نقطه روی زمین» اعلام کرده است.
قربانی در عید قربان، قرار است ما را به یاد ایمان راسخ حضرت ابراهیم (ع) بیندازد — آمادگی‌اش برای فدا کردن پسرش و دل‌کندن از عزیزترین چیزها در راه خدا. قربانی فقط نمادین نیست؛ بلکه بازتابی است از باور اخلاقی ما — سنجه‌ای از این‌که واقعاً برای دعوت الهی، چه چیزهایی را حاضریم فدا کنیم.
و خدا واقعاً چه چیزی از ما می‌خواهد؟ قرآن کریم می‌فرماید: «نه گوشت و نه خون آن قربانی‌ها به خدا می‌رسد، بلکه این تقوای شماست که به او می‌رسد.» (حج: ۳۷)
آن‌چه اهمیت دارد، نیت پشت این عبادت است — آن خداآگاهی که با آن قربانی را انجام می‌دهیم. این است که به سوی خدا بالا می‌رود.
در اسلام، تقوا (پرهیزگاری) امری منفعل نیست، بلکه باید چون سپری زنده، قطب‌نمای اخلاقی ما باشد.
و اگر قربانی‌های ما این سپر را نسازند، اگر ما را به ایستادگی در برابر ستمکاران وا ندارند، پس این قربانی‌ها به چه کار می‌آیند؟
اگر تقوا، ما را به عمل وادارد، باید بپرسیم:
امسال در آینه چه می‌بینیم؟
ما دنیای اسلام را می‌بینیم که سرشار از ثروت است. رهبرانی که بیانیه‌های نگرانی صادر می‌کنند، اما اتحاد خود را با ستمگران حفظ می‌کنند. مردمی که دعا می‌خوانند اما به کنشی ملموس دست نمی‌زنند — کسانی که خواستار باز شدن مرزهای اردن با غزه یا مصر با غزه نمی‌شوند. رهبرانی که در حال «مدرن‌سازی» جوامع سنتی هستند — ورزشگاه‌ها را با کنسرت‌ها و آتش‌بازی‌ها پر می‌کنند — ولی هیچ شتابی در واداشتن ایالات متحده به باز کردن راه کمک‌ها ندارند، با آن همه سرمایه‌گذاری میلیارددالری و پیشنهادهای تریلیون‌دالری‌شان.
رنج غزه، نتیجه سیاست‌گذاری است و با سود اقتصادی محافظت می‌شود.
این، وارونه کردن قربانی است و فساد در معنای ایثار. ما داستان ابراهیم را دوباره می‌نویسیم — نه به‌عنوان حکایتی از شجاعت اخلاقی، بلکه به‌عنوان مثالی از بزدلی اخلاقی.
قربانی واقعی، درباره کشتن نیست. درباره بخشیدن و تسلیم شدن است. اطاعت از ندایی والاتر، حتی وقتی تمام وجودت می‌خواهد «نه» بگوید.
این ندا، در ناله‌های گرسنگان، در هق‌هق کودکان، در خاکِ خون‌آلود غزه طنین‌انداز است.
قربانی واقعی در گوشت حیوانات نیست. در آن چیزی‌ست که حاضری برای عدالت و حرمت جان انسان‌ها فدا کنی، حتی اگر آن چیز برایت ارزشمند باشد.
این عید، غزه به اراده سیاسی نیاز دارد. نیازمند دنیای مسلمانی‌ست که به یاد داشته باشد ایمانی که در آن عدالت نباشد، ریاکاری است.
باشد که این عید، فقط مناسکی نباشد از سر عادت یا سنت. باشد که نقطه عطفی باشد — نه فقط برای غزه، بلکه برای انسانیت، و برای خدایی که امت ادعای بندگی‌اش را دارد.

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید
نویسنده: سلیمه گل
منبع: موندویس – Mondoweiss