افغانستان؛ کشور زنان نیست

ترجمه و تلخیص: سیدطاهر مجاب – خبرگزاری دید

خبرگزاری دید: در حالی که وضعیت اسفبار دختران و زنان در افغانستان گهگاه توجه رسانه‌های بین‌المللی را به خود جلب کرده است، هیچ فشار یکپارچه‌ای برای تسریع تلاش‌های جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی وجود ندارد. چیزی که باید به صراحت در حقوق بین‌الملل مدون شود. دوم، سازمان ملل قطع‌نامه ۲۷۲۱ (۲۰۲۳) شورای امنیت درباره تعیین نماینده ویژه را با گذشت شش ماه از صدور آن، اجرا نکرده است.

در هفته اول جون ۲۰۲۴، مردم روستای دورافتاده تنگی شادان ولسوالی الله‌یار ولایت غور افغانستان اجساد یک بیوه ۴۵ ساله و نوه ۷ ساله‌اش را کشف کردند. هر دو حدود دو ماه قبل ناپدید شده بودند. گمان می‌رود که به خاطر اموال‌شان توسط افراد نزدیک به مولوی جابر، ولسوال طا-لبان، کشته شده باشند. بستگان او وقتی به دفتر محلی طا-لبان رفتند، والی دلیل زندگی بیوه‌زن بدون ازدواج مجدد را جویا می‌شود.
در هفته دوم ماه جون، هیبت‌الله آخوندزاده، رهبر طا-لبان فرمانی صادر کرد که معاش همه کارمندان زن را در تمام بخش‌های دولتی و غیردولتی بدون در نظر گرفتن ماهیت کار، تجربه و سابقه کار، حدود ۵ هزار افغانی در ماه محدود می‌کند.
این پایین‌ترین سطح حقوق در ساختار حکومت طا-لبان است. در کشوری که یافتن شغل چالش بزرگی است، این امر «فقر کاری» را تقویت می‌کند. حتی افرادی که شاغل هستند اما قادر به مراقبت از افراد تحت تکفل خود نباشند.
این‌ها دو نمونه از سرکوب گسترده سیستماتیکی است که دختران و زنان متحمل شده‌اند.
احکام آخوندزاده به مقامات میان‌رده طا-لبان و همچنین سربازان پایین‌رده قدرت داده تا بدون ترس از مجازات حقوق زنان را نقض کنند. این امر اغلب منجر به حوادثی مانند آنچه در غور اتفاق افتاد، شده است.
در حالی که وضعیت اسفبار دختران و زنان در افغانستان گهگاه توجه رسانه‌های بین‌المللی را به خود جلب کرده است، اما چون رسانه‌های افغانستان که مجبور به تبعیت از حکومت هستند، بسیاری از این دست حوادث سوء‌استفاده هرگز گزارش نمی‌شود.
با این وجود، آخرین گزارش منتشر شده سازمان ملل بیان کرد که ظلم و ستم بر زنان و دختران در افغانستان تاثیری به مقیاس یک نسل دارد.
در ۱۳ جون، کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف، در بیانیه‌ای از هزار روز ممنوعیت حضور دختران در مکتب‌های متوسطه خبر داد. او گفت که تأثیر این ممنوعیت می‌تواند «پیامدهای جدی برای اقتصاد و مسیر توسعه افغانستان» داشته باشد.
الیسون دویدیان، نماینده ویژه زنان سازمان ملل متحد در افغانستان، به مقاومت فوق‌العاده زنان افغانستان در مواجهه با چالش‌های باورنکردنی اشاره کرد. او فهرستی از زنانی را نام برد که به اداره سازمان‌ها، مشاغل و ارایه خدمات ادامه می‌دهند. اما انعطاف‌پذیری عنصر مطمئن برای ماندگاری نیست، به حمایت و پرورش نیاز دارد.
ما باید روی انعطاف‌پذیری آن‌ها سرمایه‌گذاری کنیم. دویدیان گفت که افغانستان باید در اولویت آجندای جهان باشد.
به‌رغم کار چشم‌گیر یونیسف در زمینه حمایت از ۲.۷ میلیون کودک برای آموزش ابتدایی، برگزاری صنف‌های آموزش برای ۶۰۰ هزار کودک که دو سوم آن‌ها دختر هستند و تربیت معلمان، سازمان ملل و اعضای آن مقصر هستند. نخست، هیچ فشار یکپارچه‌ای برای تسریع تلاش‌های جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی وجود ندارد. چیزی که باید به صراحت در حقوق بین‌الملل مدون شود. دوم، سازمان ملل قطع‌نامه ۲۷۲۱ (۲۰۲۳) شورای امنیت درباره تعیین نماینده ویژه را با گذشت شش ماه از صدور آن، اجرا نکرده است.
کشورهای منطقه نیز می‌توانند در این امر نقش بازی کرده و روی این روند تاثیر مثبت بگذارند.
در شرایط امروز، قدرت‌های منطقه‌ای به طور بالقوه نفوذ فوق‌العاده‌ای بر طا-لبان دارند و می‌توانند در این روند تغییری به‌وجود آورند.

نویسنده: شنتی ماریت دسوزا
منبع: دیپلمات – Diplomat